Çocukken çeşitli oyunlar oynardık. İçlerinde neler yoktu ki. Sizler de mutlaka bu oyunlardan oynamışsınızdır.

Birbirinden farklı oyunlar oynardık mahallede, daha çok topla ilgili, yakantop oynardık. İki takıma ayrılır, bir çizgi ile takımların sahaları belirlenirdi. Topa sahip takım oyuncusu, diğer takımdan bir oyuncuyu topla vurmayı denerdi. Vurulan oyuncu oyun dışı olurdu. Ancak ortada top olmadığı zamanlarda, elinde topu olan çocuğu takıma aldığımızda oyun oynanırdı. Çocuğun kabiliyeti olsa da olmasa da çocuk oynama hakkına sahipti. Topla oynanan bütün oyunlardaki ilk kural, topun sahibinin takıma alınma hakkına sahip olmasıdır. Ayrıca hangi takımda oynamak istiyorsa o takım, top sahibini takıma almakla yükümlüydü. 

Ülkemizde demokrasi olduğunu iddia edenler var. İddia diyorum çünkü bu, insanların demokrasiden ne anladığına bağlı. Ülkemizde yaşayan 85 milyon insanın yaşadığı bu coğrafyayı idare edecek olanları seçecek seçmen sayısı yaklaşık 61 milyon insan. 61 milyon insanın tamamı oy vermeye gitmemekte. Yine de ülkeyi yöneticileri bu seçmenler belirlemekte.

Ülkemizde 208 üniversite bulunmakta. Üniversiteler de akademik öğretim yapanlar kendilerini yönetecek rektörleri de kendileri seçmek isterler. Tıpkı ülke yönetimi gibi. Yayını olmayan profesörlerin rektörlük yaptığı, hatta unvanını hiçbir yayın yapmadan alanların bile bulunduğu üniversitelere, Beştepe’den 13 yandaş rektör ataması yapıldığını yurdum insanı bugün öğrendi. Ancak mevcut ülke yönetimi, tıpkı bizim çocukken oynadığımız top oyunu gibi “Top bende, ben oynamazsam oyun olmaz” misali rektör atamasında sergilediği oyun, tipik bir baskı rejimidir ve insanı bezdirmektedir.