Beşiktaş otobüsü geldiğinde maça 2 saat vardı.
Futbolcular soyunma odasına gitmedi!
Otobüsten inen hemen sahaya çıktı.
Bu, oyuncuların maç heyecanını gösteriyordu!
Ancak, “Okyanusta ölmez de insan, gider bir kaşık sevdada boğulur” demişti ya şair! (*)
Beşiktaş birçok kez ne okyanusları geçmiş, ama bir kaşık suda boğulmuştu!
Son “boğulma” Brugge ve Başakşehir maçıydı!
Maç 7’de olduğu için 4 saattir gözüme güneş giriyordu.
Düdük çaldığında da güneşin batmasına tam 47 dakika vardı!
Yani güneşin 19.47’de batması gerekiyordu.
3. dakikada gol geldi ve Beşiktaş öne geçti.
Bense tribünde güneş gözlüğü ile boğuşuyordum.
Gözlüğümü çıkartıyorum saha görünmüyor, takıyorum her yer karanlık oluyordu. Ancak, futbol o kadar kötüydü ki…

Dünyanın en basit golü

Demba Ba’nın golü durumu 2-0 yapsa da hemen arkasından dünyanın en basit gollerinden birini yedi Beşiktaş; 2-1 oldu.
İlk yarı itibarıyla kolaylaştırdığı maçı yine zora soktu Beşiktaş!
Beşiktaş’ın “isteksizliğine” anlam vermek mümkün değildi.
Şehrin ortasındaki bir statta seyircinin üçbeş oranında olması hazin bir durumdu. Futbolcuların birbirlerine bağırmalarını tribünden herkes duyuyordu!
Yılların gazetecisi Ali Danaş espriyi o anda patlattı:
“Yüksek sesle konuşmayın futbolcular haklarında konuştuklarımızı duyup, ‘Hakkımda ne konuyorsunuz’ diyecek”!
Sahadaki ortam, tam da böyleydi işte!
Kasımpaşa 10 kişi kaldığında bile futbol yoktu sahada.
Gecenin en heyecanlı anı hakemin kayıp yere düşmesiydi..
Bugün size öykü anlatmadım. Ve ben ilk kez bir maçta, “Bitse de gitsek” diye dakika saydım!
Bu futbolla Beşiktaş’a karşı herkes zor rakipti doğrusu!
Ve Ali Danaş’tan gecenin ikinci bomba esprisi geldi: Dakika 70’ti ve sıkıntıdan maçta dakikalar geçmiyordu.
“Böyle durumlarda hakemlerin maçı bitirme yetkisi olmalı. İzleyenlere ızdırap çektirilmemeli” dedi! Haklıydı bence...
Kasımpaşalı oyuncu kendi taraftarına küfür edince “Paşa” 9 kişi kaldı.
O anda bir espri de benden geldi! “Bu futbolla Beşiktaşlı futbolcular dişlerine göre rakip buldular” (!).. 5-2 oldu ama…
Bu futbolla 10 atsan ne olur ki!
(*) Cemal Süreya