Hukukta zamanaşımı, belli hak ve yükümlülüklerin sürelerle sınırlandığı durumdur. Belirli bir süre bir hakkı kullanmaz ya da yükümlülüğünüzü yerine getirmezseniz, süre dolduğunda hukuken bağlarınızdan tümüyle kurtuluyorsunuz.

Yasa yapıcıların, belki hukuku hızlandırmak, belki de bireyleri korumak için getirdikleri bir düzenleme. Alacaktı, borçtu, şuydu buydu zamanaşımına uğrar, kimse de bundan bir zarar görmez.

Eşi, çocuğu, anası babası ellerinden alınanlar için zamanaşımı olabilir mi?

Eren Aysan, “Hukukun zamanaşımı var, ama acının zamanaşımı yok” demiş.

Elbet olmaz. Zamanaşımına sevinenler varsa hiç sevinmesinler.

Büyük acılar, bütün insanlığın belleğine kazınıyor ve oradan hiç silinmiyor.

Troya’nın yandığı gün gibi,

Jan Dark’ın yakıldığı gün gibi,

Bruno’nun yakıldığı gün gibi,

Gelileo’nun dünya yine de dönüyor demesi gibi,

Auschwitz, Terezin, Buchenwald, Dahau kampları gibi,

Katin Ormanı gibi,

Hiroşima ve Nagazaki’ye atılan atom bombaları gibi,

Vietnam’a atılan yangın bombaları gibi,

Filistin’e atılan misket bombaları gibi,

Sivas’ta diri diri yakılanların anısı da insanlık durdukça insanlığın alnında en kara lekelerden biri olarak kalacak.

Ne yargıçların verdikleri kararlar ne kimin ne dediği ne de zamanaşımı Sivas’ı unutturabilir.

On dokuz yılda olayın görünür aktörlerinin dışında gerçek sorumlularına bile ulaşamamış bir yargı düzeni, sızlayan vicdanlara ne söyleyebilir?

İnsan soyu, içinde vicdan duygusu taşıdığı sürece, Sivas’ı andıkça yüzünde yüz olanların bakışları yerde olacaktır.

500 yıl önce de Sivas’ta Hızır Paşa, Pir Sultan’ı öldürtmüştü. Zamanaşımına mı uğradı?

Yürü bre Hızır Paşa

Senin de çarkın kırılır

Güvendiğin padişahın

O da bir gün devrilir

Nemrut gibi Anka n’oldu

Bir sinek havale oldu

Davamız mahşere kaldı

Yarın bu senden sorulur