Anıl’ı da yitirdik. Anıl Meriçelli’yi. “Yitirdik” değil, “yitirmişiz” demem daha doğru belki; çünkü ölümünden dört gün sonra Nurullah Can’dan öğrendim bunu.

Anıl, asıl adıyla Anıl Boduroğlu, Robert Kolej’de okuduğumuz sıralarda en iyi arkadaşım oldu.

Yalnızlık Mevsim Olur kitabında yazdığı gibi, “aynı sınıfı, aynı odayı, aynı gökyüzünü paylaştık”.

Ayrılmaz ikiliydik. Dodo derdik kendisine. Mezun olduktan sonra baba işini sürdürmek için dericilik eğitimi almak üzere Londra’ya gitti. Döndü, zamanla bu işin “duayen”i oldu.

***

Ama asıl işi şiirdi Dodo’nun. Şiirle yatar, şiirle kalkardı. Bir dergide güzel bir şiir mi gördü, onlarca kere okurdu bize. Kendisi bir şiir mi yazdı, odanın ışıklarını karartır, bir abajurun loş ışığında, sesi titreyerek okurdu bize.

Genco Erkal, Spiro Kostof, Günel Orgun da okul sıralarında o günleri birlikte yaşadığımız arkadaşlardı.

Okul bahçesinin arkasındaki “keşhane”ye gider, sigaralarımızı, Marmara şaraplarımızı içerek sürekli sanat konuşurduk.

Okul bitti, herkes bir yerlere savruldu. Genco tiyatroyu seçti, unutulmaz oyunlar sergiledi; Spiro ABD’nin önemli üniversitelerinden birinde Sanat Tarihi Kürsüsü Başkanı oldu, ses getiren, övgüler alan önemli kitaplar yazdı: Günel ise Polonezköy’e vurdu kendini, yazmayı bıraktı (adım gibi biliyorum, sürdürseydi edebiyatımız ölümsüz bir öykücü kazanacaktı).

***

Anıl edebiyatı neredeyse yaşamının nedeni yaptı. Şiirler yazdı, şiirler çevirdi, denemeler, incelemeler, eleştiriler kaleme aldı. Beş şiir, iki deneme kitabı yayımladı, Hemingway’in “Irmağın Ötesi” romanını dilimize aktardı, antolojiler hazırladı.

Londra dönüşü, benim çeviri şiirlerden oluşan Alacakaranlığın Sesleri kitabımı bile yayımladı.

Yazdığı şiirlerde hep “aşk” egemendi. Bu alanda başarılı örnekler verdi.

Ne diyor Sennur Sezer: “Aşkın eskimezliğine inanıyorsanız, bu şiirleri kaçırmayın.”

Talat Sait Halman’ın yargısı: “Güçlü, dokunaklı, coşkulu, hüzünlü, yüceltici, aşkın kendisi gibi.”

***

Evet, Dodo da gitmiş sonunda. Yanında olmayı, “gitmiş” değil, “gitti” demeyi nasıl isterdim… İçimdeki sevgisi hiç azalmamış kadim bir dostumdu.

Ortaklaşa anılarımız o kadar çok ki… Birini anlatarak onu gülümsemeyle anayım.

Okuldaki son yılımızda bir oyun hazırlamıştık. Ugo Betti’nin “Tatiller Ülkesi”ni. Günel çevirmişti. Başrolleri Çiğdem’le (Talu) ben paylaşıyorduk. “Oyunu turneye çıkaralım” dedik. Eskişehir, Adana, Gaziantep’te sergilemek için yollara düştük. Anıl’ın rolü yoktu; ama birlikte olmak için o da geldi bizimle.

Eskişehir’de temsil vereceğimiz gün Anıl bir gazete aldı. “Falımı okuyayım” dedi. Okudu: “Bugün hiç ummadığınız bir şey olacak, kendinizi kalabalıkların önünde bulacaksınız.”

Anıl’a takıldık: “Bari bu akşam seni de figüran olarak çıkaralım sahneye. Fal gerçekleşsin.”

Kaldığımız otele gittik. Çiğdem bizi bekliyor kapıda. “Yıldız felaket hasta” dedi. Yıldız Yenal. Oyunda halamı oynuyor. Odasına çıktık. “Anneciğim, sen mi geldin” diye sayıklıyor.

Sahneye çıkması olanaksız. Uzun sözün kısası, Anıl’ı attık sahneye. Ophelia Hala, Ophel Dayı oldu, fal da gerçekleşti.