\n

Kimi okurlarımdan, çoğu şiirle, özellikle şiir yazmaya nasıl başladığımla ilgili sorular alıyorum. Geçen hafta katıldığım Ayvalık şiir şenliğinde de benzer sorular geldi. Onları harmanlayıp yanıtlamaya çalışayım.\n

***\n

Şiirle okul öncesi buluştum ben. Sanırım 5-6 yaşlarında. Annem “tahsilli” bir kadın değildi. Ama kitap okumayı severdi. Muazzez Tahsin’den, Kerime Nadir’den Cronin’e, Margaret Windsor’a, belki inanmayacaksınız, Anatole France’a uzanan bir yelpaze içinde, okurdu. Bana okuduğu ilk kitap, Grimm Kardeşler’in Gençlik Hikâyeleri’ydi. Ama sık sık okuduğu başka bir şey vardı: Şiir. Çocuk şiirleri. Ezbere okurdu. Belki benim için ezberlemişti. Çünkü ezbere okuduğu o çocuk şiirleri dışında, başka bir şiir okuduğunu hiç görmedim. O dinlediklerime özenip, ilkokulda ben de başladım şiir yazmaya. Mevsimler üstüne, 23 Nisan üstüne, kardanadam üstüne... Antep savunmasının ünlü Şehit Şahin’i üstüne... Babam da ilgimi o yaşlarda hep destekledi. Sonraları mühendis olmayıp da kendimi edebiyata verince hayal kırıklığına uğradı elbet, ama o yaşlarda hep destekledi. Kitap değil, dergi okurdu babam. Ayda Bir, Realite... Bana da hiç aksatmadan Binbir Roman, Çocuk Haftası alırdı... Benimle kardeşlerim için koca bir kitaplık kurmuştu. Sabahattin Ali’den O’Henry’ye, Gorki’ye kadar birçok yazarı o kitaplıkta keşfettim. 1940’ların Antep’inde.\n

***\n

Robert Kolej 1950’lerde, inanılmaz bir okuldu. Şimdiki Boğaziçi Üniversitesi’nin bulunduğu yerdeydi. Okulda kim neyle ilgileniyorsa, o ilgisini geliştirme olanağını buluyordu. Ders dışı etkinliklerin kimyadan resim sanatına kadar uzanan yelpazesi çok genişti.\n

Edebiyata ilgim Kolej’de gelişti. Karı-koca MacNeal’ler gibi iki öğretmenim oldu. Orta 3’te Odisseia’yı İngilizce tam metin okuyorduk. Lisede Shakespeare, Modern Roman gibi dersleri seçebiliyorduk. Gide’in Kalpazanlar’ını inceliyorduk. Konuşma derslerinde Chaucer ezberliyorduk. Necatigil’leri, Cumalı’ları, Dağlarca’ları, Orhan Kemal’leri okuyor, aramızda tartışıyorduk. Okulda edebiyat matineleri, sohbetler düzenliyor, Sait Faik’le, Oktay Akbal’la, Haldun Taner’le yüz yüze konuşabiliyorduk.\n

***\n

Şiir yazarken, o şiiri yazmaktan başka bir şey düşünmedim hiç. Ne kuramlar, ne birtakım endişeler, ne başka bir şey... Beni hiç ilgilendirmedi. Şiirimin geldiği yolu da, gitmesi gereken yolu da düşünmedim. Sadece yazdım. Ben değişirken şiirim de değişti. Doğru, şiirimde imge ağırlıkta. Sanırım biraz da sinema tutkumdan geliyor bu. Belki başkaları için hiçbir anlam taşımayacak imgeler de var şiirimde. Çok özel, çok kişisel imgeler. Elden ne gelir... Onlar da öyle belirdi işte.\n

***\n

Beni besleyen, yaşamımdı. O yaşamıma egemen olan kaynaklar. Sinema, edebiyat, resim. Elbette insanlar. Tanıdıklarım. Gördüklerim. Yolculuklarım.\n

Ama başlangıçta edebiyat besledi beni. Okuduğum Türk şairlere, sonra okulda İngiliz-Amerikan şairlere özendim, sevdiklerimin sesleri yansıdı yazdıklarıma. Kaçınılmaz bir şey bu. Yeni yeni yazmaya başlayan bir insanın, kendisini etkileyen sanatçılara öykünmesi çok doğal. Önemli olan, o öykünmenin yerini özgünlüğe bırakması. \n

\n