Hafta içinde Ferhan Şensoy’laydık. Ne konuşulur Ferhan’la? Her şey. Yine de ağırlık tiyatroydu elbette.

Şu sıralarda sık sık turneye çıkıyor Ferhan. Turne anılarından söz açıldı. Onun anıları koca bir kitap oldu zaten. Ben de beş yıllık tiyatro oyunculuğu döneminde turnelerde neler neler yaşamışım, onları hatırladım.

55 yıl öncesinden bende kalan bir tiyatro anısı var ki, unutmam olanaksız. Onu anlattım Ferhan’a.

***

Robert Kolej’de sahneye koyduğumuz iki oyunu, Ahmet Vefik Paşa’nın Zor Nikâh ile Tabibi Aşk’ını yarıyıl tatilinde Bandırma, Balıkesir, Manisa, İzmir’de oynayacaktık. Daha o zaman bile usta birer tiyatrocu olan Genco Erkal ile Çiğdem Selışık, sahneyi bırakmasa Laurence Olivier’e taş çıkartacağına inandığım Berent Enç de vardı aramızda. Tiyatrodan çok edebiyatla ilgilenen Anıl Meriçelli, turnede bizimle birlikte olabilmek için bir rol üstlenmişti.

Başımızda da bir İngiliz hocamız vardı: Hillary Sumner-Boyd.

Boyd, hocamız değil de arkadaşımız olmuştu hep. Odasında toplanır, sigaralarımızı tüttürüp tiyatrodan, edebiyattan konuşurduk. Çok şeyler öğrenmiştik ondan. En önemlisi, sanattan tat almayı öğrenmiştik.

***

Önce Bandırma’ya gittik gemiyle. Kızılay Bandırma Şubesi yararına oynayacağız. O sıralarda Anadolu’da turne yapan tiyatro pek yok. Hele Bandırma’ya neredeyse hiç tiyatro gitmemiş. Gemimiz rıhtıma yanaşırken, bir de baktık, kalabalık bir karşılayıcı topluluğu! Bizler oraya oyun sergilemeye gelmiş tiyatro heveslisi öğrenciler değil de, Olimpiyat’tan altın madalyalarla dönen güreşçilerdik sanki! Belediye başkanı orada, kaymakam orada!

“Sizi hemen tiyatroya götürelim, sahneyi görün” dediler. “Sonra Sayın Kaymakam’ın sizin onurunuza vereceği yemeğe gideceğiz.”

Yollandık tiyatroya. Daha doğrusu, oynayacağımız sinemaya. Güzel bir salon, güzel bir sahne. Yalnız Kızılay’cılar dikkatimizi çekti. Aralarında tartışıyorlar. Sonunda görüş birliğine vardılar. Sahnenin tam ortasını gösterdiler. “Buraya asılacak” dediler.

“Ne asılacak?”

“Kızılay bayrağı.”

“Aman!” dedik. “Sahnenin tam ortasına, dekorun göbeğine Kızılay bayrağı asılır mı!”

“Ama göze çarpması gerek.”

Direndik. Sonunda sahnenin kenarında bir yer seçildi de herkes mutlu oldu.

***

Sinemadan lokantaya gittik. Gerçekten “mükellef” bir sofra. Yok yok! Birer iskemleye iliştik. Masa başına da ev sahibimiz Kaymakam Bey oturdu.

Yemekler geldi.

Kaymakam ayağa kalktı.

“Sayın konuklarımız” dedi. Hillary Sumner-Boyd’u gösterdi. “Aramızda bir İngiliz bulunduğu için hoş geldiniz konuşmamı Fransızca yapacağım.”

Kadehini kaldırarak devam etti:

“Je suis trés content de votre visite a Bandırma...”