Sinemaya gidecekseniz, bazen seçim yapmak zorunda kalıyorsunuz. Bir yerde mutlaka gönlünüzce bir film bulabiliyorsunuz. Ama 1970’lerde, 1980’lerin ilk yarısında öyle değildi. Sinema seyircisi yok olmuştu sanki. Kayıplara karışmıştı. Tenha salonlarda yirminci sınıf serüven filmleri ya da Beş Dakkada Beşiktaş’lar oynatılıyordu.

O dönemde sinemanın değerini bilen, onun onurunu koruyan bir avuç insan vardı sadece. Onların başında da Orhan ve İsmet Kurtuluş kardeşler...

Kurtuluş’ları yayıncılık yaptığım sıralarda tanıdım. Lanetliler Gemisi filmini getirmişlerdi. Ben de o sıralarda yapıtın romanını yayımlamak üzereydim. Filmin ne zaman gösterime gireceğini sormak için aradım onları. Telefonda tanıştık. Kısa bir görüşmeden sonra filmle kitabın aynı günde “piyasaya çıkmasını” kararlaştırdık.

Film kitabı, kitap filmi destekledi. Başarılı sonuç bizi daha yakın bir işbirliğine itti. Kurtuluş’lar getirtecekleri filmlerin listesini verdiler bana. Ben de onlardan bazılarının kitap haklarını aldım. Aynı anda pazarlama yöntemimiz sürüp gitti.

***

1980 yılıydı. Tanıdığım ne kadar film “ithalatçısı” varsa, hepsine, on yıl önce izlediğim Amarcord’u neden getirmediklerini sormuştum. Yanıt hep aynıydı: “İş yapmaz.”

“Sanat” filmlerinden acıklı örnekler veriliyordu. Hiç birinin iş yapmadığı söyleniyordu. Hele Fellini! “Daha o kadar çıldırmadık!” deniliyordu.

Dilimden anlayan iki kişi çıktı: Kurtuluş kardeşler. “İstersen filmi sen getir; biz işletmesini yaparız” dediler.

“Şimdi bir de filmciliğe mi başlayalım?” dedim.

“Neden olmasın?”

Sahi, neden olmasın! Oracıkta, “Peki” dedim. Yayınevine döner dönmez teleksin başına geçtim, Amarcord’un Türkiye haklarını satın aldım.

***

Hiç kimse filmin afişte üç günden fazla kalacağını sanmıyordu. Hele bazı ithalatçılar! Benimle resmen dalga geçiyorlardı. O arada beni destekleyen, yüreklendiren tek kişi çıktı: İsmet Kurtuluş. Sevgili İsmet Bey, filmin başarısı için elinden geleni yaptı. Onun büyük desteğini unutamam. Emek Sineması’nı açtı bize. As Sineması’yla, Kızıltoprak Kent Sineması’yla bağlantı kurdu. Filmin Anadolu işletmesini üstlendi. Yüzünden hiç eksilmeyen gülümsemesiyle bir güç kaynağı oldu.

Üç gün bile afişte kalamayacağı ileri sürülen Amarcord, ilk gösteriminde 19 hafta kapalı gişe oynayacaktı. Sinemanın yöneticisi Hikmet Dikmen çok iyi hatırlar, filmi görmek için kalkıp İzmir’den gelenler bile vardı. Amarcord, daha sonra iki yıl içinde üç kere daha “vizyona girecek”, aynı ilgiyi görecekti.

***

Sinemacılık serüvenine atılmıştık. Yola çıkmıştık bir kere. Artık duramazdık. İkinci filmimizi Macaristan’dan aldık. Zoltan Fabri’nin Macarlar’ını getirttik. O da büyük iş yaptı. Kan Davası, Merhaba Dünya ve Tess’ten sonra filmciliği bıraktım. Ama İsmet Kurtuluş her zaman aradığım, görüşme olanağını bulamadığımız zamanlarda da yüreğimdeki sıcak yerini koruyan değerli bir dost olarak kaldı.

Sevgili İsmet Bey sadece sinema salonu işleten biri değildi. Bugünün seyircisinin oluşmasına birinci dereceden katkısı olan önemli, nitelikli, düzeyli bir aydındı.

O olmasaydı sinemamız bugün tanık olduğumuz gelişmeyi çok daha geç yakalardı.

Onu sadece yitirişimizin yıldönümünde değil, her zaman sevgiyle anıyorum.

Nur içinde yatsın.