Cumhuriyet okurlarına merhaba...\n

Sizlerin “farklı” olduğunu biliyorum. \n

Genel Yayın Müdürü İbrahim Yıldız “Bizde yazar mısın?” teklifini ilettiğinde, “eyvah” dedim içimden. Düşünen ve sorgulayan Cumhuriyet okurunun karşısına nasıl çıkmalıydım ki ben de bir fark yaratayım?\n

İyimser bir yapım var, ama isyankârım. Ayrıca aşırı duygusalım. Kendimle dalga geçmeye de bayılırım. \n

Bu özelliklerimi Cumhuriyet yazılarımda avantaja dönüştürebilir miyim? Göreceğiz...\n

***\n

Cumhuriyet’i bebekken tanıdım. Cağaloğlu’ndaki binada saatlerce masanın üstünde uyutulurken neler olduğunu bilmiyorum, çünkü o zaman Pampers falan yoktu. \n

Uzun lafın kısası, babam Cumhuriyet’in Yazı İşleri Müdürü idi. Ondan önce de Dünya’nın... Dünya’da çalışırken dönemin başbakanı Menderes, Park Otel’de basın toplantısı yapıyormuş. Babam iktidarın söz verdiklerini neden yapmadığını sormuş. Çalıştığı gazetenin patronundan anında bir kâğıt parçası gelmiş önüne, üzerinde “Bu soruyu soracağınızı bilmiyorduk” diye yazan... Basmış istifayı genç gazeteci. Babıâli yokuşunda kahraman olmuş. Birkaç gün sonra Cumhuriyet’ten davet almış... \n

Babamı geçen 22 Temmuz’da kaybettim. O benim de kahramanımdı. Cumhuriyet’te yazdığımı görseydi, çok mutlu olurdu.\n

Her şey bir yana, Cumhuriyet’in her biri gerçek gazeteci olan kadın yazarları ile birlikte anılmaktan onur duyacağım. \n

***\n

Derken Cumhuriyet’te masaların arasında koşuşturmaya başlamışım. Normal bir çocuğa ilk ne demesi öğretilir? Anne, baba... Hayır efendim, normaller sıradandır ya, bana “Fenerbahçeliyim” demesi öğretilmiş. \n

Günümüze gelirsek bizim ev halkı da Fenerbahçeli. Talihsizliğe bakın ki Fenerbahçe olayı yaş günüm 3 Temmuz’da patladı. Doğduğum günün bizim evde yas ilan edilmesinin arkasında gerçekten Fenerbahçelilik mi var yoksa iyi bir bahane mi oldu bilmiyorum. \n

Emin olduğum şeyler de var. Şike bahane, Türkiye gündeminin en can alıcı konularının üstü sarı lacivert bir şalla örtülmekte. \n

***\n

Baskı altında yazmak kolay değil! Ben bu yazıyı hazırlarken evin beyleri mutfağa girip terapi niyetine mantı hamuru açtılar. Başımı derde sokacak bir şey yazarım endişesiyle kıvranıyorlar. Zaten ne zaman televizyona çıksam büyüğü “Kalbimde stent var unutmaaa” diye tehdit eder, küçüğü ise “Anne sabahın köründe uyandırılıp peşinden Bulgaristan istikametinde yol almak istemiyorum” diye abartılı espriler yapar. \n

Derken mutfaktan atılan bir mail göründü bilgisayar ekranımın köşesinde: “Babanın bana son sözlerini hatırlatarak yeni yazı hayatına desteğimi sunuyorum. ‘Evet durum pek parlak olmayabilir, ama bizim gençlere umut aşılamamız lazım’ demişti Ali İhsan Bey...”\n

Mutfağa koştum. Mantı fırına sürülmüştü. “Neler yazacağımı, televizyonda neler söyleyeceğimi prova edelim” dedim bizimkilere... \n

Ve sarı laci şalı top yapıp attım onlara. \n

Babamın sözünü ise tutacağım.