Hep o soru kafamda dönüp dolaşan: Bebeklerden katil yaratmak, katilleri çocuk ilan etmek yerine, çocuklardan “insan” yaratmaya kaç müzik okulu gerek?

***

Hayır! Önce tanrılarla kucaklaşmamı anlatmalıyım:

Tanrılarla kucaklaşmak böyle bir şey olsa gerek... Adlandıramadığın bir gücün seni taa içinin derinliklerinden bir yerinden kavrayıp, bulutların üzerine çekmesi, yükseltmesi, yükseltmesi... O gücü hiç ama hiç sorgulamadan, ona teslim olmak... Kendini o güce bırakıp, bir tüy gibi hafif hissetmek... Bulutların üzerine ulaştığında onun bir güç değil sana bahşedilmiş bir armağan olduğunu kavramak... Hiçbir sözcük kullanmadan o güç ya da armağanla anlaşmak, onunla bütünleşmek... Sanki parçalanmış ruhunun tüm parçalarını bir araya getirmişsin duygusuna kapılmak... O mutluluğun bir parçası olmak, mutluluğu çoğaltmak...

Evet tanrılarla kucaklaşmak böyle bir şeydi...

O kucaklaşmadan sonra yeryüzünün daha güzel, daha iyi, daha adil, daha doğru, daha vicdanlı bir yer olacağına dair umudun büyümesini beraberinde getiriyordu.

\t\t...\t\t\t

Sahnedeki tanrılar, Venezüella’nın farklı kentlerinden, kasaba ve köylerinden genellikle de “Barrio”lardan, yani en yoksul mahallelerden gelmiş çocuklar, gençlerdi…

Yokluk ve yoksulluk kaderleri olacakken; yokluk ve yoksulluğun neden olduğu tüm kötülükler tetikte beklerken; hastalığa, açlığa, şiddete ve ölüme yazgılıyken… Bütün bunlar elle tutulur gerçeklerken… Onlar, “makus talihi” yenmişlerdi. Önce kendileri değişmiş, sonra çevrelerini, toplumu değiştirmişlerdi. Bunu, müzik sayesinde gerçekleştirmişlerdi.

Bütün bunlar hayal kurmaktan korkmayan, hayallerinin peşinden koşan bir insanın, başarılı bir ekonomist, müzisyen, besteci, şef José Antonio Abreu’nun vizyonu sayesinde olmuştu. Dünyanın birçok ülkesinde hızla yayılmakta olan “El Sistema” eğitim sistemi sayesinde olmuştu..

Sevgili okurlar, günlerdir Venezüella Simon Bolivar Senfoni Orkestrası ve bilge kurucusu José Antonio Abreu ile kendi de “El Sistema”dan yetişen olağanüstü genç şef Gustavo Dudamel hakkında yazılar okuyorsunuz. Tekrarlamayacağım.

Onları dinlerken kapıldığım düşüncelerimi paylaşmayı sürdüreceğim.

***

İlki konseri izledim:

Romantiklerin en romantiği Çaykovski’nin abartılı müziği... Shakespeare’in “Hamlet”, “Romeo Juliet”, “Fırtına” ve Dante’nin “Riminili Francesca”sı üzerine kurulu duygu fırtınaları... Müzik öylesine dışavurumcu ki, 200’ü aşkın genç müzisyen “içlerinden biri” olan Şef Gustavo Dudamel’in peşine takılmış, bütün o duygu fırtınalarının, coşku okyanuslarının adeta resmini çiziyor. Kendimizi o resmin içinde, o denizin, o dalgaların, o rüzgârların, o volkanların, çağlayanların içinde buluyoruz.

Dinlerken düşünmeden edemiyorum: Bir tank parasına, Anadolu’nun kaç kasabasına kaç piyano alınır, kaç yüz keman, kaç yüz kontrbas…

Her bakan, her müdür, makam arabasını satıp parasıyla müzik aleti alıp dağıtsa okullara?

Bebeklerden katil yaratmak, katilleri çocuk ilan etmek yerine, çocuklardan “insan” yaratmaya kaç müzik okulu gerek?

“Potansiyel suçlu” olmakla müzisyen, usta müzisyen olmak arasındaki yol nereden geçer? Akıldan mı yürekten mi? Yoksa vicdandan mı?

Atatürk’ün vizyonu… Muhsin Ertuğrul’un düşleri… Köy Enstitülerinin çabası… Onların yokluğu genzimi yakıyor… Gözyaşlarım bunlardan mı kaynaklanıyor, yoksa sahnedeki gençlerin yaşama sevincinden mi, müziğin gücünden mi bilmiyorum. Belki de konser öncesinde, Şef Abreu’nün insana yaraşır biçimde yaşayabilmek için, gelecek için kaçınılmaz saydığı o üç sözcükten kaynaklıyor:

O üç sözcük: “Barış - Adalet - Özgürlük”

Teşekkürler İKSV ve tüm katkıda bulunanlar!