Galatasaray’ın değişik kadro ile başladığı karşılaşmada, ilkyarıda yine pasif ve amaçsız gibi görülen pas trafiğinin daha etkili tarafı Arsenal’di. Ramsey’in yönetiminde, Walcott’un hareketli görüntüsü ve Gibbs’in diğer kanattaki canlılığı Arsenal’i zaman zaman G.Saray kalesine taşıdı. Defanslarında Mertasacker güven veren bir rahatlıkta oynadı. Elmander ve Umut ileri ikilisinin orta alandaki durgunluk ve kalite noksanlığının kurbanı olduğunu ilkyarı için söyleyebiliriz. Oysa, Sarı - Kırmızılıların ilk devrede pozisyonu olmadığı gibi, 3. bölgede teşebbüsü dahi yoktu. Amrabat çok sorumsuz oynuyor. Sonuçsuz driplingleri sonucu kafasına göre çaprazdan kaleye şut atarak, özellikle Drogba’ya sıkıntı veriyor.

Oyunun aklımızda kalan pozisyonları Walcott’un soldan yaptığı basit bir ortanın Muslera’nın hatası sonucu gol olması ve ikinci yarıda hakemin Drogba lehine verdiği penaltıdır. Fakat gerçek şu; G.Saray, Drogba, Emre, Sneijder ile ikinci yarıda atak dinamizmini kazanarak oyunda üstünlük kurduğu gibi tribünleri de coşturdu. Dün bir kez daha gördük ki Drogba G.Saray’ın her şeyi. Takımını adeta sırtlıyor. Emre ve Sneijder gayet canlı ve diri bir kalitede oyunu kontrol altına almayı biliyor. Oyunun son 30 dakikası çok farklı bir heyecan ile devam ederken tribünler ve hepimiz Sarı - Kırmızılıların üstünlüğünü bu kez zevkle izledik. Melo, Selçuk’suz olmuyor. Hatta ilk saniyelerde kaptırdığı topun gol olmaması onun adına şanstı. 90 dakika sonunda çok mutlu olan G.Saray kadar tribünlerdeki İngiliz seyirciler, Drogba’nın gösterdiği performansı ve kaliteyi özlemle izlediler. Yine aynı cümleyle yorumumu kapatırken, Sarı - Kırmızılıları tebrik ediyoruz ama Drogba sadece atakta değil, savunmada da takımına yardım ederek bir futbolcunun neler yapabileceğini sihirli değneği ile bir ‘maestro’ olarak gösteriyordu.