Biz futbolu seven bir milletiz. O kadar ki maça gidebilmek için program yapan ve bütçesinden pay ayıran bir toplumuz. Ekranda takip ettiğimiz yıldız futbolcular bizi doyurmaz! Biz yine aidiyet içinde olduğumuz takımımızın futbolcularıyla övünürüz! Yıllardır başarılı ulusal anlamda unutmadığımız maçların güzellikleri ve sonuçları izlemesek de aklımızda kalır. Kendi ligimizde yabancılara, ezbere bildiğimiz futbolculara toz kondurmayız. Hatta ebeveyni olduğumuz sonraki nesile de aşılarız bunu. Fanatiğiz hem de çok. Oysa gerçek olan çağdaş futbol oynamaktır!

Nedense önümüzdeki gerçekler bize bunun aksini göstermektedir. Futbol alanında, bizi zaman zaman kendi durumları kadar önemsemeyen kişilere sahip çıkma yanlışına iten; kötü futbollarına mazeret uydurduğumuz, idol edindiğimiz kişiler olmaktadır. Hafızamız zayıf değildir ama fanatizmimiz ağır basar. İş, okul ve özel yaşamımızla karıştırdığımız anlarda futbol takımımıza ve futbola sarılırız. Kavga ile barışı çok çabuk seçtiğimiz bu anlar nedeniyle, futbolda ana gerçeğin disiplinli ve doğruya çalışarak ulaşmak için kendimizi gözden geçirmek olduğunu atlarız. Bunun yerine, sığındığımız yanlışı alınacak sonuçla düzeltme ve affederek, inadımız ile boy ölçüşme yerine saha dışına sarkan çalışmalarla futbolcuyu koruruz. 

Biz ya kişiyi o anda yok eder; yerin  dibine sokar veya ilah yaparız! Oysa spor ve futbol devamlılık isteyen bir alandır. Bunu bilerek unuturuz affediciliğimiz ve unutkanlığımız üzerine felsefe yapanlar medyaya sığınırlar. Sonuç futbolda bulunduğumuz yeri aşmalıyız. Endüstriyel anlamdaki bu acımasız dünyada da yerimizi eğitim alacaktır! Şimdi net soruyorum: Ne zaman? İyi, doğru ve güzele bağlı bir kimliğe kavuşmak bize bunu sağlar!