Bu tribünler yıllardır her şeyi fazlasıyla yaşıyor ve yaşatıyor. Coşkuyu da, taşkınlığı da, isyanı da, kenetlenmeyi de, sahiplenmeyi de. Acıları üst üste yaşadığımız şu günlerde öyle bir atmosfer yaşattılar ki tüylerim diken diken başladım maça. Sahadakiler neler hissettiler kim bilir. Maça gelince sadece Samsunspor için değil, Kadıköy’de oynayan her Anadolu takımı için ‘vitrin’ karşılaşmalarıdır bunlar. Haftalarca kötü giderler ama F.Bahçe’ye konuk olunca motivasyon patlaması yaşarlar, güçlerini son damlasına kadar tüketirler. Dün gece de öyle oldu. Dörtlü defansın önüne üç tane de savunmaya destek, çakılı orta saha oynayan Samsunspor, Fink ve Kemal ile geriyi başarılı organize ederken Zenke ve Banse kontratak aradı durdu. Buna F.Bahçe’nin top kayıpları ve pas hataları eklenince pozisyon şansı da buldular. Sanki biraz da F.Bahçeli futbolcuların bu maça ‘3 puan cepte’ gözüyle bakıp, Beşiktaş mücadelesinin düşünür havası, konuk ekibin işine yaradı.

Semih, Stoch ve Özer bir arada oynayınca rakip takımlar orta sahayı çok rahat geçiyor. Emre ile Baroni koca orta sahada ‘adam karşılayan’ değil ‘adam kovalayan’ oluyor. Aykut Hoca’nın da hücumda çoğalmaya formül üretmek için 65 dakika sabır göstermesi de ayrı bir durum. Dia bu takıma her zaman lazım. Sakatlanıp çıkana kadar geçen kısa sürede havayı bir anda değiştirdi. Umarım onu küstürmemişlerdir. Devre arasında gitmek isterse yazık olur. Semih bu takıma her zaman gerekli ama eskisi gibi ‘nöbetçi golcü’ formatında lazım. Bu kadar şans bulup, değerlendiremiyorsa yanlışı kendinde arasın. Gökhan Gönül sakatlıktan çıktıktan sonra tam toparlayamamış. Sanki antrenman maçı havasında mücadele etti. Tüm bunlara rağmen yazımın başında belirttiğim taraftar faktörü, maçın her dakikasında sahadaydı. Ama olmayınca olmuyor işte. Samsunspor daha çok istedi ve puanını aldıysa bunda F.Bahçe’nin katkısını da atlamamak gerek.

e-posta: aural1961@hotmail.com