12 Mart 2013 tarihli, Cumhuriyet’te “Bir Şirin Adam” başlığıyla manşetten duyurulan Remzi Şirin söyleşisi için Miyase İlknur’u kutlamak gerek.

12 Mart’ın 42. yılını Remzi Şirin’le anmak şu anlama geliyordu:

- 12 Mart’ta o ve onun gibiler de vardı.

Doksan yaşındaki emekli askeri yargıç Remzi Şirin, Miyase ile söyleşisinde hukuk dersi veriyor. Okumayanlar lütfen bulup okusunlar.

12 Mart’ta İstanbul Sıkıyönetim Komutanlığı 1 No’lu Sıkıyönetim Mahkemesi, 12 Mart egemenlerinin yaşamsal saydıkları davalarda hiç idam cezası vermediği için lağv ediliyor. Başkanı Remzi Şirin de oradan alınıp eski görev yeri olan Erzurum’a tayin ediliyor.

Bu 1 No’lu mahkemenin ve Başkanı Remzi Şirin’in öyküsü; 2 numarasını da ben yaşadım, biliyorum. Tağmaç ve Türün’ün ısrarla üzerine gittikleri, insanlara Zirverbey’de işkence yaptırdıkları davada, 2 numaralı mahkeme, “sanıkların müsnet suçu işlemedikleri konusunda tam bir vicdani ve hukuki kanaate vardıklarından oy birliğiyle beraatlarına” karar verebiliyordu.

Bu da aralarında İlhan Selçuk, Doğan Avcıoğlu, İlhami Soysal’ın da bulunduğu kişileri yargılayan mahkemenin öyküsü.

Miyase, bu ülkede yargıçlar var dedirten isimler arasında Hamdi Sevinç’i Refik Karaa’yı da sayıyor ki başkalarını da eklemek mümkün, yukarıda da belirttiğim gibi.

***

Askeri mahkemelerden, askeri yargıçlardan söz ediyoruz.

Komutanların telkin ve baskılarına direnen, hukuktan başka bir yerden talimat almayan, askeri yargıçlardan...

Tabii ki başkaları da vardı, Süleyman Takkeci gibi savcılar, Ali Elverdi gibi göz kırpmadan ısmarlama idam cezası veren askeri yargıçlar.

Ama tarihe bakarken her şeyi yerli yerine oturtmakta yarar var.

12 Mart bir askeri müdahale, askeri vesayet dönemiydi.

Tabii ki 12 Eylül gibi 12 Mart’a o zaman da karşıydık, şimdi de karşıyız.

Ama bu içinde bulunduğumuz dönemde, “askeri vesayeti tasfiye ediyoruz” bahanesiyle yapılan hukuk ihlallerini onaylamamız anlamını taşımaz.

Askeri vesayet askeri vesayetti. Ama onun da askeri yargıç üniformalı, yine de özünde sapına kadar yargıç, hukuka emri karıştırtmayan onurlu “Şirin”leri vardı.

Söyler misiniz bana, bu ileri demokrasi döneminin “Şirin”leri nerede?

Demek oluyor ki vesayette askeri ve sivil farkı olmuyormuş, faşizmin niteliğini belirleyen sivil giysi ya da üniforma değilmiş.

Bu gerçeği iyi bellemeli ve unutmamalıyız, hukuk bir gün herkese gerekli. Çünkü bir gün ürkmeden zalim rolüne soyunan, ertesi gün mazlum olarak çıkabilir karşımıza.

***

12 Mart’ın 42. yıldönümünde, Balyoz davasından içeride bulunan Amiral Semih Çetin’in, “Bir İhanetin Öyküsü” kitabını bitiriyordum.

Kitabın içeriğini anlatacak değilim. Artık dünya âlem Ergenekon ve Balyoz davalarındaki dehşetengiz hukuksuzlukları çok iyi biliyor.

Kitap, 12 Mart ve 12 Eylül’le ilgili yapıtlara çok benziyor, yalnızca rol dağılımı çok farklı. Birincilerde, üniforma zalimlerin üstündeyken sonuncuda mazlumlarda.

İnsan okurken düşünüyor:

- 12 Eylül’ün, 12 Mart’ın üniformalıları bir gün gelip mazlum duruma düşeceklerini, o zaman hukukun kendilerine de lazım olacağını hiç düşünmüşler miydi acaba?

Hadi onlar, o zaman düşünmediler, peki bunca olaydan sonra bugünün zalimleri onların o zamanki durumlarına bakarak kendileri için ders çıkarıp hukukun bir gün kendilerine de lazım olabileceğini hiç düşünmüyorlar mı?

Bunu düşünselerdi, zaten ortada zalim ve mazlum kalmayacaktı. Çünkü mesele yalnız mazlumu ortadan kaldırmak değil. Zalimin olduğu yerde mazlum kaçınılmaz. Mühim olan zalimi ortadan kaldırmak, onun tek çaresi de demokrasiyi işletmek.

Mazlumla zalim farkına bakmayın! Bu ikisi zaman içinde yer değiştirebiliyor.

Teşekkür: Hastalığım sırasında arayan okur ve dostlarıma sonsuz şükranlarımı sunarım. Bu ilginiz sürdükçe bizlere bir şey olmaz. Sağ olun! A.S.