Özlemişiz.. Hem de çok.. Tek vücut olmayı.. Takım gibi oynamayı.. Hocasıyla, kalecisiyle, savunmacısıyla, orta alanıyla, forvetiyle, çok daha önemlisi seyircisiyle “biz” olabilmeyi.. En çok da “Kazandık” demeyi öyle özlemişiz ki...
Evet kazandık, deplasmanda Arnavutluk’u yendik, 2020 Avrupa Şampiyonası Elemeleri’ne “zımba” gibi girdik...
Sahi, biz kim miyiz?
Türkiyeyiz, hani o kazandı mı insanının yüzünde güler açtıran Ay-Yıldızlı takım var ya oyuz işte...
Teşekkürler Şenol Güneş. Bir ülkenin soğuyan ulusal bilincini futbolla canlandırdın..
Bize İşkodra’da yeniden “Türkiye.. Türkiye..” diye bağırtmayı anımsattın..
Ne yalan söyleyelim, iyiydik dün gece..
Sakın kimse, “Arnavutluk’u da yenin bir zahmet” demesin, daha 3-5 ay öncesine kadar bu takım Avrupa’da ne kadar garip ekip varsa puan kaptırıyordu, bırakın kazanmayı, gole bile hasret kalıyordu..
O yüzden, elemelere galibiyetle girmek uzunca bir kışın ardından gelen “bahar” kadar güzel..
Demek ki futbolcu ile aynı dili konuşmak önemliymiş. Onlara formanın değerini anlatabilmekmiş işin sırrı..
Kaleyi Mert’e emanet etmek, savunmada Gökhan ile Hasan’a güvenip, tandemi Kaan ile Merih’e vermek ve onlardan tam verim alabilmek.
Emre’den sadece futbol oynamasını sağlamak da bir hüner, Okay’dan yeniden Türkiye’nin en iyi ön liberosu yaratmak da.
İlk golde Mahmut’un presi kadar çift forvet Cenk-Burak’ın al-verleri öyle değerliydi ki.
Burak da bu güzel kombinasyonu golle taçlandırdı..
Ardından Arnavutluk’un tatlı sert oyununa karşı çok iyi kapanan bir takım izledik. Taa ki, Hakan Çalhanoğlu’nun niçin Milan’da oynadığının kanıtı olan golü gelene kadar tipik Şenol Güneş disiplini vardı sahada.

Yardımlaşan bir ekiptik, topu kaybedenin yanına koştuk, pres yaptık.

2-0 sonrası ise iş bitmişti, maçın sonucu belli olmuştu kalan neredeyse yarım saate rağmen.
Ve son düdük, ülkenin küllenen ulusal duygularını yeniden diriltiyordu, insanlara ulusal takımın varlığını gösteriyordu. 

Zor bir gruptayız ama bu galibiyet inanın birşeylerin  başlangıcı.