Dile kolay. 29 yıl olmuş son kupa zaferi yaşanalı. Bir ömür. 50 yaş grubu ancak anımsıyor, Mersin İdman Yurdu galibiyetiyle gelen şampiyonluğu...\n

Üstelik bu uzun yaşam kesitinde nice güçlü kadrolar yakalamış F.Bahçe... Kimler gelmiş, kimler gitmiş ama o kupanın kulbuna bile dokunamamış Sarı - Lacivertli takımın kaptanları... Ve şimdi, en çok yıprandığı yıl, ‘dağılır’, ‘küme düşer’, ‘puanı silinir’ dendiği sezon, üstelik başkanı hâlâ hapisteyken kazandı F.Bahçe Türkiye Kupası’nı. Bu gerçekten bir alınterinin ürünüdür, bir istencin, bir tutkunun sonudur. Artık kimse ‘gönüllerin şampiyonu’ demesin F.Bahçe’ye, bence 2012’nin ‘kupa şampiyonu’ desinler. Çünkü hak ettiler. Hem de ne hak etmek... Başlama düdüğünden bitiş anına kadar inanılmaz bir tempoyla oynayarak... Maça gelince; final, adı üstünde tek maç. Vuran, alıp kaçıyor. F.Bahçe de öyle yaptı. Caner ile başlar başlamaz bulduğu üstünlüğü sonrasında Bursaspor’u sökük kazak gibi çözdü. Oysa bu takım üç gün önce travma yaşamıştı G.Saray önünde. Bu ne tempo! Baş döndürdüler... Hem de Süper Final Avrupa Ligi’nin formda takımı Bursaspor’a karşı. Buradan sonra gerisi teferruat. Bursa bilinçsizce yüklendi, F.Bahçe golleri attı. Direkten dönenler, birer adımdan kaçanları da hesaplarsanız tarihi fark yakalardı Sarı Kanarya... \n

Ve son düdük... Hak edenin taçlandırıldığı dakikalar. Yanılmıyorsam vatan şairi Nâzım Hikmet F.Bahçeliydi. Dün 19 Mayıs’ta Sarı - Lacivertli ailenin, taraftarıyla yöneticisiyle futbolcusuyla teknik direktörüyle hatta Metris’te tutuklu bulunan başkanıyla yaşadığı gurur tablosunu görse şu klasikleşen sözü tekrarlardı gönülden: “Abidin, bana mutluluğun resmini çizebilir misin...”