Öncelikle seyircinin iki takım oyuncularını maç öncesi coşkulu biçimde alkışlayıp tribüne çağırması; kavga, dövüş ve suçlamaların tavan yaptığı futbol coğrafyamızda alışılagelmiş bir hareket değil.
Gerçek bir fair play.
Keza geçen hafta bıçaklanarak öldürülen F.Bahçe taraftarı, Burak Yıldırım’ın anısına hazırlanan pankart da öyle.
Keşke bu güzellikler yaşanırken rakip camiaları kızdıracak hatta öfkelendirecek dövizler hiç açılmasaydı. İşte o zaman “Galiba bir yerlere varıyoruz” diyebilirdik.
Maça gelince; G.Saray için lig 15 gün önceki Sivas maçında bitmişti. Geçen haftaki F.Bahçe derbisini de öylesine oynadılar, dünkü Trabzon mücadelesini de. Bordo - Mavililerin aklı kupadaydı, o yüzden işi hafife alan G.Saray’a çok direnemediler. Riera’nın golü takipçiliğinin eseri. Burak’ınki ise futbol becerisi. Süper Lig gol krallığını ilan eden bu genç bazen topu ayağına doluyor, bazen de sağıyla taşıdığı topu sol ayağıyla ağlara yolluyor.
Maç için fazla bir şey söylemek çok da doğru değil ancak iki takımın özellikle de Trabzon’un gelecek sezon için önemli takviyelere gereksinimi var.
Ve şampiyonluk kupası... Geçen yıl Kadıköy’de takmıştı zafer tacını, bu yıl evinde. Gerçi geçen hafta büyük acılar yaşamasak ülkece, G.Saray çok görkemli bir kutlama yapardı ama dün stada gelenler üst üste ikinci, toplamda 19. zaferin coşkusunu doyasıya yaşadı. Şarkı türkü, havai fişek şoktu belki ama Galatasaray’ın geçmişten günümüze tüm marşları çaldı, alkışlanan futbolcular da taraftarla kucaklaştı. Özellikle Dany, Eboue ve Drogba doyasıya kutladı lig zaferini.