Herkes aynı şeyi söylüyor. “Kupayı alan sezonun telafi sınavını geçecek.” Yanılıyoruz. Hayır, iki takım için bu rezil sezon kupayla temize çekilmeyecek. Kupa ancak ve ancak teselli edecek. İkisinin arasında fark var. Yoksa tarih tekerrür etmekten hiç bıkmayacak. Aman dikkat!
Kurtarma sözlüsüyle, sezon temize çekilecekse başka şeylerle çekilecek. İki tribün yarı yarıya paylaşılmışken, küfür kıyamet, kavga dövüş yerine sıkı bir mücadele izlersek olacak. Bu derbi sporumuzun her alanında bir zehir değil, bir şölen olursa... “Deplasman yasağını kaldırın, bakın ne güzel oldu” diyebilirsek...
Yanlış anlaşılmasın. Kıvılcımlarla, sertlikle, sıkı mücadeleyle, tribünlerde karşılıklı öfkeyle çok da sorunum yok. Kardeş kardeş oynamaları falan gerekmiyor. Tadımızı kaçıracak şeylerden bahsediyorum. Muslera’yla Hasan Ali’nin gerilmeyeceği, tribündekilerin birbirlerine ve sahaya bir şey fırlatmadığı bir ortam mesela. Bu kadarı yeter.
Peki ya maç? İlk yarıda sezon sonu için fena olmayan bir mücadele vardı. Hele de Sarı - Kırmızılı taraf adına. Galatasaray neyi kaybedeceğini iyi bildiğini gösterircesine istekliydi ve golü de hak etti. Bu sayede maçta ritim sazlar daha da istekli devreye girdi. Ama sadece 45 dakika sürdü güzel oyun.

Daha istekli, daha akıllı
Çünkü zorunlu ve kötü oyuncu değişiklikleri derken oyun bir anda dağıldı. Önce sahadaki en kariyerli iki oyuncu çıktı. Sonra da anlaşılmaz değişikliklerle akış tıkandı. Sneijder’ın sakatlanıp çıkması Cim Bom’u defansa adeta kilitledi. Buna karşılık Markoviç-Alper hamlesiyle Pereira ne yapmak istedi, çözmek kolay olmadı.
Fenerbahçe’de niyet vardı, ama kuvveden fiile bir türlü çıkamadı. Neticede kupayı en çok ihtiyacı olan kaldırdı. Hak ederek aldı Sarı - Kırmızılılar. Daha istekli ve daha akıllıydılar. Bu sayede finansal fair play prangasını da gevşettiler. Üstelik o kadar bütçeye ve yıldıza rağmen rakiplerini de kupasız bıraktılar. Az şey değil!