Yakın zamana kadar bana “Nerelisin” diye sorduklarında “İstanbulluyum” derdim. Yalan da değildi; İstanbul’da doğup büyümüştüm. Şimdiyse bu soruyu “İzmirliyim” diye yanıtlıyorum. Yılda en az bir kez geldiğim, annemin, babamın, dedelerimin, ninelerimin doğup büyüdükleri bu kent bana daha sıcak, daha yakın geliyor. Her şeyden önce de daha aydınlık.

AKP iktidarının İstanbul’un üzerine çöktürdüğü o kapkara, kasvet bulutları insanları bunaltıyor. Kentin kimi bölgelerinde sürdürülen renkli, cümbüşlü hayatlar, “modern mimari” adı altında oluşturulan TOKİ gettoları, dikilen o gökdelenler kimseyi yanıltmasın. Güzelim İstanbul her geçen gün biraz daha siyasal İslamın egemenliğinde Araplaştırılıyor, halk tutsaklaştırılıyor.

Nüfusu 15 milyona varan kentin birçok bölgesinde çocuklar “kentsel özgürlük” nedir, tanıyamadan büyüyorlar. Emeklerine yabancılaştırılan yoksul kitleler gericiliğin pençesinde bilinçsizce, hayatlarını daraltan, renklerini solduran, zehir eden, edecek çağdışı yaşam modelleri üretiyorlar.

***

Başbakan bugün “çılgın” projesini açıklayacak! Artık neyse bu proje, görgüsüz bir Arap sultanlığından araklama olduğuna adım gibi eminim. Siz, değerli okurlarım, “eksen kayması” yoksa “beyin kayması” mı dersiniz, bilemem ama AKP iktidarının yüzü epey zamandır Batı’dan çok Ortadoğu’ya dönük. Bir ara bölgenin liderliğine soyundu bunlar, sonra çuvallama üstüne çuvallama yaşanınca liderlikten umudu kesip, “Madem adamlar bizi takmıyorlar, baş olmaya boş verip yine para pul işlerimize dönelim” dediler.

Ama konu para pul işi de olsa gözlerini Ortadoğu’dan ayıramıyorlar. Şeyhler, emirler, sultanlar, krallar onları bir başka cezbediyor; tabii İstanbul’un dört bir yanından fışkırtılan o yakışıksız gökdelenler, kıyılarımızı sarmaya başlayan o “yedi yıldızlı” görgüsüzlük otelleri gibi marifetleri de.

Başbakan’ın “çılgın” projesi de sözgelimi Dubai’den aşırma bir “adalar projesi” niçin olmasın? Artık Marmara’da mı, Ege’de mi yoksa Akdeniz’de mi olur, şöyle yapay birkaç ada, her birinin üzerinde bir yedi yıldızlı otel, yaz aylarında bizim sonradan görme yeşil zirilyonerlerle zengin Araplar… Erkeklerin altında haşemalar, kadınların üzerinde kolları uzun, yakaları kapalı, kapüşonlu deniz banyosu elbiseleri… Ne çılgınlık ama!..

***

Tabii Boğaz yalılarında kafa çekerken, Bağdat Caddesi’nde dolanırken, Nişantaşı’nda bir “café”de otururken, bunlar görülmüyor. Çoğu insan çevresinde gördüklerini sorup sorgulamadan yaşanan hayatın yansıması sanıyor. Oysa İstanbul görünüşte renklenirken, içinden hızla çürüyor, soluyor, kararıyor.

İstanbul nüfusunun yarısı yoksul, yoksulların önemli bir bölümü açlığın pençesinde; bu kentte doğup büyüyüp de bir kez olsun denizi görmemiş bir milyondan fazla yaşam yoksunu insan yaşıyor.

Haksızlığa, yolsuzluğa, yoksulluğa, yoksunluğa karşı savaşımda direnci kırılmış bir kent İstanbul. 12 Haziran ise bir umut. Bu bir an önce derlenip toparlanmak, umudu besleyip büyütmek, taşıyıp kente yaymak, çoğalmak, gericiliğe başkaldırmak, karanlıktan aydınlığa çıkmak gerekiyor. Sonra da hep aydınlık kalmak, İzmir gibi.