Galatasaray hızlı başlıyor maça. ‘Rahat kazanırlar’ izlenimi veren bir hız değil bu. Sadece peş peşe gelen puan kayıplarının günahını çıkartmak isteyen bir itici güç… Öte yandan daha tam oyunlar iki taraf adına da oturmadan 7. dakikada bir Gomis - Mariano organizasyonunda (ki akıl dolu şık asisti yapan; ‘Bu da gol atmayınca hiçbir şey yapmıyor’ denilen Gomis!) top ağları buluyor… Bu gol önemli. Zira hemen arkasından bekleriyle hızlı çıkıp terbiyeli bir 4-4-2 oynayan Gençlerbirliği, G.Saray kalesini denemeye başlıyor… Hatta 21’de Vedat’la buldukları pozisyon da maçın kaderini değiştirecek türden. Tabii G.Birliği’nin bunun dışında pozisyonu olmadığını da eklersek lige adını veren İlhan Cavcav, yukarılardan bir yerden ‘Kadere bak!’ da diyor olabilir…
İlk yarının genelinde atılan golün konforunu süren G.Saray; 43’ten itibaren kabuk değiştiriyor. Belhanda’nın duran toptan yaptığı asisti Maicon ağlara yolluyor. Tam ‘Bu maçı savunma mı kurtaracak?’ yorumu yapacakken 2. yarı başlar başlamaz Gomis, bu kanıyı değiştiriyor. 46. dakikada yine Belhanda’nın asistiyle Gomis’in golü geliyor. Artık iyice rahatlayan G.Saray’ın 50. dakikada bu kez Eren’in son derece kreatif asistiyle Tolga’nın ayağından 4. golünü atıyor. Bu dakikadan itibaren seyirci için doya doya eğlenme ve giden puanların yaralarını sarma dönemi başlıyor. G.Birliği, yeteri kadar yenildiğine, G.Saray da tam kıvamında yendiğine karar vermiş olacak ki iki taraf adına da net pozisyon çıkmıyor. Evet, G.Saray’ın çabası var ama daha çok ‘adet yerini bulsun’ dedirtecek türden. 80’de bu rutini hakem kırıyor. Elle oynama gerekçesiyle verilen penaltıyı Gomis kullanıp ağlara yolluyor. G.Birliği’nin pek de kovalamadığı golüyse yine bir duran toptan geliyor. Korner vuruşunu tamamlayan Scekic, 84’te durumu 5-1 yapıyor. Skorun farklı olması giden puanlara yara bandı olabilir ancak G.Saray’ın duran top zaafını çözmemesi ve bunun artık kronik bir hastalığa dönüşmesi iyice akıl almaz bir boyuta geliyor!..