Türkiye’de artık kimse şaşırmasa da garip işler olmaya devam ediyor.

Garip bir gazete de çıkmaya başladı:

Türkiye Gazeteciler Sendikası öncülüğünde çıkarılan “Tutuklu Gazete”.

“Tutuklu Gazete”nin ikinci sayısı 10 Ocak 2012’de “Çalışan Gazeteciler Günü”nde “Terörist Değil Gazeteciyiz” manşetiyle yayımlandı.

27 Mayıs 1960 müdahalesinden sonra, 10 Ocak 1961 günü, basın çalışanları için 212 sayılı yasa çıkarılmış, gazeteciler çağdaş haklara ve güvencelere kavuşturulmuştu.

O günden bu yana, bu haklar ve güvenceler çeşitli biçimlerde, çeşitli uygulamalarla sınırlanmış olmakla birlikte yine de 212 sayılı yasa hâlâ yürürlükte ve medya çalışanlarının haklarını korumakta.

“Tutuklu Gazete”nin ilk sayısı da sansürün kaldırılışının 103’üncü yılında, 24 Temmuz 2011 tarihinde “Sansüre Direniş” manşetiyle çıkmıştı.

Dağa çıkan İttihatçılar’ın baskısıyla 24 Temmuz 1908’de, Meşrutiyet ilan edilince, gazete yöneticileri de sansürü reddetmişler ve Abdülhamit dönemindeki ağır sansür fiilen kalkmıştı.

Türkiye Gazeteciler Cemiyeti 1946 yılında Sedat Simavi tarafından kurulduğunda, 24 Temmuz bayram kabul edildi ve o zamandan beri “Basın Bayramı” olarak kutlanıyor.

Tutuklu Gazete’nin birinci sayısı çıktığında cezaevlerinde 70 dolayında gazeteci vardı.

İkinci sayı çıktığında bu sayı 100 dolayına yükselmişti.

***

Yazıların ve karikatürlerin tümü ilginç.

Fakat benim dikkatimi, yazanın kimliğinden dolayı, “Türkiye kendi ‘baharını’ bekliyor” başlıklı yazı çekti.

Yazan Coşkun Musluk, adresi Silivri 2 No’lu L Tipi Cezaevi, B-9-Alt Koğuşu, İstanbul.

Coşkun Musluk genç bir akademisyen, Ortadoğu Teknik Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümü’nde araştırma görevlisi, Odatv davası bağlamında tutuklu yargılanıyor.

Tutuklu Gazete’nin ikinci sayısında yazdığı makale genç bir akademisyenin hapiste bile araştırmacı kimliğini sürdürdüğünü göstermesi bakımından bana ilginç geldi.

Yazısına “Ben gazeteci değilim. Hemen, ‘Onlar gazeteci değil, terörist!’ diyen hükümet yetkililerinin haklı olduğunu sanmayın sakın! Benimki, profesyonel mesleğimin gazetecilik değil, akademisyenlik olması yalnızca… Yoksa sözcüğün sözlüklerdeki anlamıyla alınacak olursa, gazete türünden yayınlara yazı yazan biri olarak, ben de ‘gazeteci’ sayılıyorum. Buysa, esas mesleğimin sadece bir yanını oluşturuyor.

Sözün özü, esasen, müdahil olmak ve değiştirmek arzusuyla üniversiteyi mesken tutup bırakmayanlardanım; müdahil olmak ve değiştirmek, anlayabilmekten ve anlayabilmekse, bilmekten geçiyor” diyerek başlamış.

Makalenin esası Türkiye ile Avrupa Birliği ilişkileri ve Batı dünyasının Türkiye’ye bakışı.

Tutuklu olduğu için atıf yaptığı belgeleri yeniden denetleme olanağı bulunmamasına karşın, derli toplu ve bilgilendirici, tezini iyi anlatan, üstelik de yazarının tutuklu olmasına karşın iyimser bir yazı.

Yazının sonuna bir de dipnot eklemiş.

Bana o da ilginç geldi:

“‘Milli iradenin yargıya yansıması’ sloganıyla savunulan, yüksek mahkemelere parlamento tarafından üye seçilmesi yöntemi, ‘Batı ülkelerinde de uygulanıyor,’ çarpıtmasıyla birlikte tedavüle sokulmuştu. Bu çarpıtmaya en hararetli biçimde başvuranlar, Batı parlamentolarında bu tür seçimlerin, bizdeki gibi ‘basit çoğunluk’ ile değil, ‘nitelikli çoğunluk’ ile yapıldığı gerçeğini ise saklamayı seçtiler. Bu yolla, Meclis çoğunluğuna sahip AKP, Meclis kontenjanından seçilen yüksek yargı mensuplarını da bizzat belirledi.”

***

Her ölüm acıdır…

Her tutuklanma hüzün vericidir…

İnsanın yakınlarının ölümü ya da tutuklanması daha da çok acı ve hüzün verir…

Coşkun Musluk benim yakınım değil, kendisini tanımıyorum bile…

Ama bütün yaşamını akademik çalışmaya adamış ve yaşamın anlamını bu çalışmalarda bulmuş, “yetmiş yaşında, kendini hâlâ öğrenci olarak gören” biri olarak bu genç akademisyenin durumundan, içeride bile üretme çabasından ve iyimserliğinden etkilendim…

“Bazen ‘dışarıdakiler’ ‘içerdekilere’ değil, ‘içerdekiler’ ‘dışarıdakilere’ moral veriyor” diye düşündüm!