2012 yılına girdik.

Kimileri için “bir yıl yaşlanmak”tır yeni yıl, kimileri için beyaz bir sayfa.

İnsan hayatının özeti ise “yaşamla ödeşmek”tir.

Kendini “yaşamdan alacaklı” duyumsayan insan huzursuzdur, mutsuzdur. Yaşayamadıklarına bakar, içlenir.

“Yaşama borçlu” olduğunu düşünen insan ise ilerde yapacaklarını planlar.

Yaşam ise bütün bunlardan habersiz sürüp gider.

Sorun insanın kendine ve yaşamına nasıl baktığıdır.

Schopenhauer, yaşamın anlamını üç soruyla belirler:

“Ben kimim?”

“Neyi temsil ediyorum?”

“Nelere sahip olmakla varoluyorum?”

“Hayat bana ne verdi?” diyen insan yanılmaktadır.

Hayat kimseye bir şey vermez.

Hayat, bizim ona verdiklerimizi bize geri verir.

Yaşamımızın anlamını da hayata nasıl baktığımız, kendimizi nasıl gördüğümüz, yaşamaktan ne beklediğimiz belirler.

Geri kalanı kendi kurguladıklarımızdır.

Onun için de birisi için yeni yıl “yaşlanmak” olur, birisi için ise “yeni bir yıla yeni hedeflerle girmek.”

Belirleyen ise kişinin kendisidir.

***

Aralık ayının son günlerinde teyzemizi kaybettik.

Yaş farkımızın azlığından ötürü ona “abla” derdim.

Bu zeki, enerjik, kişilik sahibi, gururlu kadın eski kuşak kadınlarımızın yetkin bir temsilcisiydi.

O dönemin kadınlarının hayatı “ev içinde” geçerdi.

Kendi evleri, komşularının evleri, eşleri, çocukları onların dünyasıydı.

Temel değerleri sadakat, temizlik, yardımlaşma, çalışkanlık, fedakârlık olan bir hayatı paylaşırlardı.

Evlerin dışı erkeklerindi.

Evin içinde güzel yemekler yapılır, ikram edilir, sürekli bir temizlik, tertemiz büyüyen terbiyeli çocuklar, iyi okuyan öğrenciler olarak gurur kaynağı olurdu.

Ablamın daha fazlasını düşündüğünü hissederdim.

Kadınca sezgisiyle daha fazlasını yapabileceğini, daha başka ufuklarda olabileceğini anladığını düşünürdüm.

Bunları elbette böyle dile getirmezdi.

Sadece gözlerime bakar, başka bir şey söylemeden “Sen beni anlıyorsun” derdi.

Ben onu anlıyor muydum?

Ya da anladığım onun doğruları mıydı?

Bunu hiç bilemeyeceğim.

İçimde çok derinlerde bir acı bırakarak gitti.

2011 yılıyla birlikte o da gitti.

***

2012 yılından ne mi bekliyorum?

Hiçbir şey. 2012 yılından hiçbir şey beklemiyorum.

1 Ocak 2012 ile 31 Aralık 2012 arasında geçecek bir yıl.

Kendimden bekleyeceğim çok şey var.

Kendimden bekliyorum.

Yapmam gerekenleri kendime söylüyorum.

Ülkemde adalet yok.

Ülkemde demokrasi yok.

Ülkemde güven yok.

Ülkemde sevgi yok.

Ülkemde uygarlık yok.

Ülkemde bağımsızlık yok.

Ülkemde dayanışma yok.

Bütün bunlarda benim sorumluluğum var.

Bütün bunlarda benim yapacaklarım var.

Bütün bunlarda yapmam gerekenler var.

Ya bunları yaparak varoluşuma saygı duyarım.

Ya da ben de geçip giden yıllar gibi geçer giderim.

Karar da benim, sorumluluk da benim.

Ben hayata ne verirsem o da bana onları verir...