Bırakın yakasını artık şu futbolun. Avrupa’daki tek temsilcimiz Beşiktaş, çok önemli bir maça çıkıyor ama karşılaşma öncesi provokasyon iddialarından geçilmiyor. Amaç kendi siyasi görüşlerine haklı zemin hazırlamak. Bu arada Beşiktaş’ın istikbaliyle oynanıyormuş, umurlarında değil. Taraftarları sakinleştirmek, birleştirmek yerine kışkırtmak, ayrıştırmaya çalışmak niye?
Ve Kartal’ın Avrupa’da devam-tamam maçı başlıyor.
Ne var ki Siyah-Beyazlılar, ileride basan topu aldığında boş adam bulup akışkan paslaşan rakibi karşısında bir türlü kendi oyununu kuramıyor. Anlaşılan Marcelo’nun yokluğu sadece savunmada değil, atakların geriden başlatılmasında da eksiklik yaratmış. Mitrovic-Tosic ikilisinin tedirginliği de tüm takıma bulaşmış. Ama 32’de Diakhaby’nin Fabri’yle çarpışıp düşmesinden sonra zaman çalmak için bir türlü sahayı terk etmemesi taraftarı sinirlendirirken takımı da ateşliyor. Oğuzhan hızlı uzatıyor, Talisca beklemeden vuruyor ve Kartal 35’te golü buluyor. Tam oyunu dengelemişken 18 üzerindeki paslaşmalarda pasif kalıp basit bir gol yiyoruz. Skor 1-1 oluyor. İkinci yarıya cesur başlıyoruz, baskı kuruyoruz ve yine Talisca’yla 2. golü de buluyoruz. Şimdi skorlarda eşitlik var ve gol atan turu geçer. Heyecan dorukta. Karşılıklı gol arayışları, karşılıklı direkten dönen toplar... Ama kimse 3. golü bulamayınca uzatmalar başlıyor. Siyah-Beyazlılarda yedeksizlik ve giderek artan yorgunluk da etkili bunda. Adriano, sonra Oğuzhan’ın çıkması oyun kurmayı zorlaştırıyor. Artık Lyon’u karşılıyoruz daha çok. Yine de kontralardan net pozisyonlar yakalıyoruz. Bu arada Fabri de hayati kurtarışlarına devam ediyor. Ve sonunda maçın hiç hoşuma gitmeyen hiç adil bulmadığım bölümü başlıyor; penaltı atışları... Penaltılarda 5-5 eşitlikten sonra eşitliği bozan Lyon olunca Kartal, Avrupa’ya veda ediyor. Teşekkürler Kartal…