Sergen Yalçın yaratıcılığı olmayan ama sağlam ve güvenilir oyuncularla kurmuş orta alanı. Atiba, Josef ve Necip’le başlanıyor oyuna. İlerleyen dakikalarda durum değişebilirmiş; öyle söylüyor Sergen Hoca maçtan önce. Ayrıca oyuncu kadroları kadar maçın oynandığı zemin de çok önemli futbolda. Neyse ki tarla görünümündeki Malatya sahası elden geçirilmiş. 

Ama futbolcular üzerinde koşmaya başlayınca topak topak kalkmaya başlıyor çimler. Ve futbolcular için tehlike çanları çalmaya başlıyor. Belli ki Malatya -yeni olanı- bu maça çok hırslı çıkmış. Bir de Beşiktaş ritim tutturamayınca kör döğüşüne dönüşüyor mücadele. Pozisyonlar yine de yok değil var. Ne var ki Larin ağır kalınca, Aboubakar iyi vuramayınca, Mustafa’nın bir şutu Utku’dan dönünce, diğeri az farkla auta çıkınca maçın skoru da değişmiyor. Evet Beşiktaş yüzde 72’lik topla oynama ile oyuna hakim gibi gözükse de fazla pozisyon üretemiyor ilk devre. Bunda kötü zeminin ve faullü oyunun da payı var. 

ORGANİZE VE TEMPOLU OYUN

Beşiktaş Necip-Mensah değişikliğiyle ve karşı alanda başlıyor 2. devreye. Ve daha organize, daha tempolu oyun golle sonuçlanıyor. Tipik akışkan paslaşmalarla Atiba’ya alan yaratılıyor, Aboubakar’ın nefis pasıyla Kartal’ın emek kahramanı da gol açısını genişleterek ağlarla buluşturuyor topu. Sonra oyun dengeleniyor. Ama ardından yine ipler Beşiktaş’a geçiyor. Seyri güzel paslaşmalar izliyoruz. 

Sonradan oyuna giren Gökhan iyi vurabilse belki de son dakikaların stresi olmayacak. Stres demişken Malatyalı oyuncuların bu kadar sinirli olmaları garip. Kartal 2. golü bulamayınca Malatya gol umudunu da kaybetmiyor. Bu arada son dakikada N’Koudou’ya yapılan penaltıya benzer hareket VAR’a bile gitmiyor. Bu da garip. Yani Beşiktaş’ın penaltı şanssızlığı(!) sürüyor. 

Şu bir gerçek: Saha iyiyse Beşiktaş iyi oynuyor. Malatya sahasında ise bu kadar.