“Vizyon sahibi”nin toplantısında kendilerini gösteren sanat ya da zenaat erbabı hakkında gereğinden çok yazıldı çizildi. Özeti; kınanacak bir durum yoktur. Vizyon sahibi olanlar vizyon toplantılarına gönül rahatlığı ile gidebilirler ve zaten de gitmişlerdir. Şaşırtıcı olan, hayat tarzlarıyla zerre kadar uyuşmadığını bildikleri vizyonla gönül rahatlığıyla bir mukavele yapabilmeleri, durumu huzur içinde içselleştirebilmeleridir. Ama bu da aslında soru değildir; çünkü “zamanın ruhu” denilen ve hemen her derde deva olduğu bilinen iksir, iktidarının uzun olacağı varsayılan muktedirlerden uzak durmamayı emreder. Budur!

***

Bu durum kitapta çok yer tutar, sayfalar dolusu söz, kelime, harf bu gibi durumları anlatmak, tarif etmek için ter dökmüştür. İyi yaşamak ve istediğin gibi yaşamak istiyorsan, zamanın trenine bineceksin. Zenginliğin sürekliliğini, şöhretin hiç değilse daha bir zaman seninle birlikte kalmasını istiyorsan, mümkünse kimi zaman parlayıp sönen devrimci, halkçı ya da artık ne derseniz tarafı da, ne olur ne olmaz, ihmal etmeden işi götürmek gerekir.

***

Zenginliğe duyulan gereksinim sistemin sana sunduğu bir zorunluluktur ve “bu biricik hazineye sahip çıkmalısınız” der sistem. Bu zenginliğin niceliği senin için zaman geçtikçe niteliğe dönüşür, seni belirler, sen olur. O zaman yaşam tarzındaki aykırılıklar ve ölçüsüzlükler de seni doğal olarak “kendine karşı kendin”e dönüştürmez mi? Dönüştürür.
İşte seni birkaç dakika sıkıntıya sokacak ve çabucak unutacağın olay bundan ibarettir. Zenginlik, zenginliğe bir şekilde sahip olmak kaba gereksinimleri insani gereksinimlere çevirmez ama ne gam, kaprisler doyurulabilecek, hatta “reklamın kötüsü olmaz” demezler mi, senden söz edilmesine bile yol açacaktır. Hem de muktedirin, seni aslında hiç ama hiç benimsemeyen, sevmeyen, köprü meseline uygun davranmayı şimdilik uygun gören muktedirin koruması altındasındır. Yaşam tarzın da işte daha bir süre garantiye alınmıştır.
Bu devirde az şey mi?

***

Sen ya da sizler aslında üretiminizle epeyce yer tutarsınız ekonominin içinde.
Üretimin kabul görmüş ayrıcalıkları sana, size hayatın içinde özel bir yer sağlamaya yeter. Peki içinizdeki derin korkuyu kim susturacak, kim güvence verecek size? Politikacılar tamam, onlar idare edilebilir ama toplumu saran politikleşme sizi ne kadar zor durumda bırakıyor. Böyle durumlarla karşılaşmak yerine ikili üçlü ilişkilerle, dostluklarla pek de fazla görünmeden işinizi, hayatınızı, zenginliğinizi garantiye almak ne kadar güzel olurdu.
Ama olmuyor işte.
Bir yerlerde gençleri vuruyorlar, gençler parkları işgal ediyor, karşı konulması imkânsız bir toplumsal yükseliş sizi de ister istemez parka çağırıyor. Gidiyor ya da gider gibi yapıyorsunuz ama ne güzel ki çaresiz değilsiniz; çare sizsiniz!

***

Benim okuduklarımdan öğrendiğim ve unutmadığım bir söz var.
Kızmazsanız söylemek isterim: “Kendini ne kadar azaltırsan o kadar çok zenginliğe sahip olursun” diyor kitap. Ekonominin politikası halktan topladığının görece küçük bir kısmını, sana zenginlik olarak geri veriyor. İtiraf edelim ki, sana karşı sıradan bir işçiye göre ölçüsüzce cömerttir. Ama soru aynıdır; “kendini azaltacak mısın çoğaltacak mısın?” Hep misliyle gelen zenginlikle vazgeçilmesi zor bir yaşam tarzına sahip olabilirsin. Peki, kendini ne kadar azalttığının farkına varabilir misin? Hayır, içinde bir kavga kopacak belki ama büyük bir olasılıkla o kavganın bile farkına varamayacaksın. Yabancısın sen sana çünkü.
Sana tanıdık geldi mi bu sözler bilmiyorum.
Ama işin aslı budur; “... de te fabula narratur.”