İlginç olayların sergilendiği lig maçları sona erdi. Heyecanlı bir yıl yaşadık. Fenerbahçe ve Trabzonspor atbaşı mücadele verdiler. Sonuçta Fenerbahçe’nin kaderi Sivasspor’a, Trabzonspor’un kaderi de Karabükspor’a bağlandı. Sona gelindiği zaman puanlar aynı olduğu halde averajla Fenerbahçe öndeydi. Neyse ki bu sefer önceki yıllarda iki kez olduğu gibi son dakikada kaybedilen şampiyonlukları düşünüp, bu sendroma yakalanmadılar. Son maç, ülkemizdeki siyasi olayların bile önüne geçti. Maç günü yaşananlar için, böyle bir şey şimdiye kadar görülmemiştir, ifadesini kullansam yeridir. 7’den 70’e kadar tüm Fenerbahçeliler son dakikaya kadar stres yaşadı. Maçtan 4-5 saat önce Kadıköy İskelesi’nden Bağdat Caddesi’ne kadar olan bölge görülmeye değerdi. Hemen herkesin üzerinde Fenerbahçe forması, elinde de bayrakları vardı. Sanki cadde boyunca Sarı - Lacivert çiçekler açmıştı.

Ben aslında maçlarda pek heyecanlanmayan birisiyim. Ancak, bu kez bir hayli heyecanlandım. Hatta kızıma “Masayı hazırla şampiyon olunca, kutlayacağım” demiştim. Fenerbahçe için zaman zaman kullandığım bir sloganım vardır: “Türkiye’de değişmeyen ve de değişmeyecek olan tek iktidar, Fenerbahçe Cumhuriyeti iktidarıdır.” Bu slogandaki, ‘iktidar’ ve ‘Cumhuriyet’ sözcüklerinin ifade ettiği anlam, siyasi terminolojideki anlamları değildir. Cumhuriyet, Fenerbahçe sevgisinin cumhuriyeti, iktidar ise; bu sevginin iktidarıdır. Benim bu söylemim, iddialı bir söylemdir. Bu söylemime karşı görüş belirtenler, “Halit Ağabey, abartıyorsun” demişlerdi. Hatta bir ara acaba hakikaten abartıyor muyum, diye düşündüğüm zamanlar da olmuştur. Ancak bu son maç öncesi yaşananları görünce, bir kez daha haklı olduğumu anladım ve eski bir Fenerbahçe’li futbolcu olarak bu denli bir sevgiden dolayı çok mutlu oldum. Belki de beni bu maçta heyecanlandıran duygu, bu sevgiyi bir defa daha yakından görmemdi.

Son maç günü, şahit olduğum iki konuyu anlatmadan geçemeyeceğim. Henüz hava kararmamıştı. Bağdat Caddesi’nde bir arkadaşımla birlikte kendimi kalabalık içinde buldum. Pusetteki çocuktan, yaşlı başlı insanlara kadar herkes Fenerbahçe forması giymişti. Hemen yakınımda yaşı ileri bir adam vardı. Yanına yaklaşarak, “Ne oluyor burada” diye sordum. “Bilmem ki maç varmış galiba” diye cevap verdi. “Ne maçı” diye sorduğumda, “Bir Anadolu takımı ile” diye cevapladı. Tebessüm ederek yanından uzaklaşıp, yolumuza devam ediyorduk ki az ilerde bir delikanlı gözüme ilişti. Köpeği ile beraber yürüyordu. İri yarı, sanırım kurt köpeğiydi. Köpeğinin üzerinde Sarı - Lacivert forma vardı. Birden kan beynime sıçradı. Delikanlıya; “Sen orijinalite yaratmak için başka bir şey düşünemedin mi ki, köpeğine Fenerbahçe forması giydirmişsin” derken, arkadaşım kolumdan çekti. Haklıydı. Delikanlı iri yarı ‘Rambo’ gibi, köpeği de öyle. Bir terslik olduğunda ne yapabilirdim ki? İşte o anda gençliğimi aradım. Fenerbahçe, bu maçta 4-3 gibi bir skorla şampiyonluğunu ilan etti. Böylelikle bu sezonki yarış bitti. Şimdi artık dostluk zamanı. Trabzonspor ve Fenerbahçe mensupları birbirlerini kutlamalılar. Spor ahlakı bunu gerektirir. Kazandığı şampiyonluk nedeni ile başta Fenerbahçe Yönetim Kurulu olmak üzere, Sportif Direktör ve Teknik Sorumlu Aykut Kocaman’ı, teknik heyeti, futbolcuları ve tüm Fenerbahçe taraftarını kutlarım. Trabzonspor’un, başarısını da göz ardı etmemek gerekir. Bırakalım çamur atmayı, tabelaya bakalım...