Bizim insanlarımız harikadır. Pek çoğunun bilmediği şey yoktur. Bu özellik, genetik mi? Yoksa Osmanlılıktan mı? Bilemiyorum. Aziz Nesin, “Türk halkının yüzde 60’ı aptaldır” demiş. Haydi canım sen de! Kulak asmayın. Bir de Batı ülkelerine bakın. Bizimkilerin yanında nokta bile olamaz. Şeytana bile külahı ters giydiririz. Bir başkasının kafasından neler geçiyor, onu bile anlarız. Ama bütün bunlara karşın neden Avrupa Birliği kapısından bir türlü içeri giremeyiz? Neden kalkınmış değil de daima “kalkınmakta olan” bir ülkeyiz? Bir türlü akıl erdiremiyorum.

Hepimizin bildiği gibi, ülkemiz, bir şike fırtınası içine girdi. Sanki tsunami oldu. Çok hasar verdi. Kurtulmak da çok zor. Bu fırtınada gemiyi sağlıklı olarak karaya yanaştıracak kaptan da ortalıkta yok. Çizilen rotadan belli. Kurtarılması zor. Kurtarılsa bile Asiye’nin kurtulduğu gibi olur. Uygarlık hemen birçok ülkeye mutluluk getirmedi. Çoğu ülke ekonomik güçlük içinde. Sefalet yaşayanlar da var. Yaşanan olumsuzluklar nedeniyle yeni yeni suçlar ortaya çıktı ve suçlu sayısını tetikledi. Cezalar da caydırıcı olamıyor. Cezaların gitgide ağırlaştırılması yerine, toplumun eğitilmesi yöntemi uygulanabilse keşke. O da çok zor. Uzun zamana gerek var. Toplumsal paranoyaya girmiş bir ülkeyi süt-liman yapmak pek de kolay değil. Bir ülke kolay kolay bu duruma gelmez, bu duruma gelen bir ülke de kolay kolay düzelemez. Ama insanız. Her şeye karşın umutluyuz. Şair ne demiş zaten: “Umut fakirin ekmeğidir. Ye Mehmet ye.” Şike olayları, tutuklamalar, gözaltılar bir bakıma halkımıza özellikle hukuk bilgisi açısından faydalı da oldu! Neredeyse ülkenin yarısından fazlası hâkim ve savcı gibi! Gelişen olaylar karşısında çok önemli kararlar alınıyor. Hatta hukuk içtihatlarını eleştiren, irdeleyen insanlar da var aralarında. Bundan evvel insanlar, politikacıdan daha politikacı, sporcudan daha sporcu, hakemden daha hakemdiler. Şimdi bir de hukukçudan daha hukukçu oldular. Böyle bir ülke halkına “harika insanlar” sıfatı takılmaz da hangi ülke insanına takılır?