Bazen canım sıkılıyor, içim ürperiyor...

Bir yandan Ortadoğu’da yaşananlar... Avrupa’da ekonomik bunalım... Yunanistan’ın iflasın eşiğine gelmesi.

Yok andıçmış, ıslak imzaymış, Hakan Fidan olayıymış, yok eski Genelkurmay Başkanı emekli Orgeneral İlker Başbuğ’un terör örgütüne sızdığı için tutuklanmasıymış...

Bu arada yazılanlar, çizilenler, konuşulanlar...

Kimi yargıç, kimi avukat, kimi gazeteci.

Neyi tartışıyorlar, neyi savunuyorlar anlamıyorum. Bakıyorum “Fethullah Gülen hareketiyle hükümet arasında çatışma var” diyenler, bir gün sonra “Hayır yok, AKP ileri demokrasiye, askeri vesayetin sonlandırılmasına Fethullah Gülen’in desteğiyle geçti” diye konuşup şöyle diyorlar:

“Cemaatle hükümet arasında bir çatışma yok!”

Bu arkadaşlar sanırım herkul.com sitesinde yazılanları okumadılar.

Neyse, çatışma şimdilik durdu... Başbakan Erdoğan, yumruğunu masaya vurdu... Cemaat böylece geri adım atmak zorunda kaldı.

***

Tam bu sırada bir de baktım ki kıdemli CHP’li Önder Sav bir televizyon ekranında Kemal Kılıçdaroğlu’na bindiriyor...

CHP’nin “kurultay partisi” olduğunu söyleyenler haklı. Yüzde 30’ları hedeflemiş bir parti Türkiye’de yaşananları öteleyip iç çekişmelerle uğraşıyor.

Gazeteciler yandaş olmuş...

Kimi cemaatçi, kimi iktidar yanlısı, kimi askerci... Kimi de polis, savcı, yargıç, istihbaratçı.

Her konuda bilgi sahibi...

Şike davasını da biliyorlar, Ergenekon’u da, Balyoz’u da, İlker Paşa’nın Hilmi Özkök’le 2003-2005 yılları arasındaki olası darbe girişimine karşı çıkışını da...

Peki, İlker Paşa örgüte nasıl sızmış?

Herhalde 14-15 yaşında askeri liseye girerken...

İlker Paşa’yı Genelkurmay Başkanlığı koltuğuna bizim Mustafa Balbay’ın getirme olasılığından kuşku duymaya başladım (!).

Her neyse!

***

Canım sıkılıyor canım...

Teslimiyet, iktidar borazancılığı, istihbarat elemanı gibi sözde gazetecilik yapmak kolaydır.

Bugünün yeni yetmelerinin ağabeylerini yakından tanırız.

Bazıları “liberal demokrat” kimliğiyle ortalıkta dolaşıyorlar hâlâ.

Onlar bizim rüzgâr gülleridir, AKP gider bir başkası gelir, onlar yine işini bilir.

Bir dönem “Kürt sorunu”nun çözümü için yurtiçinde ve yurtdışında toplantılara katılıyorlardı.

Bugün ne yapıyorlar?

Kürt sorununun çözümü için devletin yetkili birimlerinin müzakere masasına oturmasına karşı çıkıyorlar.

Şu 14 yıllık sürece bir bakın...

Uğur Mumcu’dan Musa Anter’e, Hrant Dink’ten Ahmet Taner Kışlalı’ya dek uzanan, ancak tetikçileri bulunan cinayetler...

Peki, “vur” emrini verenler nerede?

***

Saydığım ve saymadığım pek çok ad, Türkiye’de demokrasinin, özgürlüklerin, barışın, diyaloğun uğruna savaşım verdiler ve bunun bedelini hayatlarıyla ödediler.

O günden bugüne ne değişti?

Devlet içinde örgütlü silahlı güç ya da çeteler ortaya çıkarıldı mı?

Ahmet Şık, basılmamış bir kitaptan; Mustafa Balbay, yazdığı haberlerden, yazılardan, günlüklerinden; Soner, Tuncay, Doğan, Nedim, Barış’lar, Deniz Yıldırım habercilikten Silivri’de yatıyorlar.

Peki, çevremizde neler olup bitiyor farkında mıyız?

Türkiye her alanda köşeye sıkıştırılıyor, emperyalizm bölgede çok yönlü oyunları sahneye koyuyor.

Biz ne yapıyoruz?

Birbirimizi yiyoruz...

Halkın seçtiği sekiz milletvekili hâlâ demir parmaklıklar ardında...

Hani egemenlik kayıtsız şartsız milletindi? Seçilmiş atanmışa kul olmazdı?

Yerim ben sizi, kurban olurum ileri demokrasinize!

***

Toplumu cepheleştirdiler, dini siyasette araç olarak kullandılar; her Kürt yurttaşımızı son 30 yıldır potansiyel terörist olarak gördüler; Sünni-Alevi; Türk-Kürt ayrımcılığı yaptılar...

Uğur Mumcu ve Hrant Dink...

Böyle cinayetlerde tetikçileri bulmak değil, örgüt bağlantısını ortaya çıkarmaktır mesele.

O zaman karanlığın içine saklananlar bulunur...

Bugün kötümserliğim üzerinde...

İçim sıkılıyor içim...

Şunu söyleyerek yazımı noktalıyorum:

“Gözlemlerimizde kötümser olmak, bunları değiştirecek iradeyi yitirmediğimiz sürece bizi teslimiyete götürmez... Teslim olmayanlar için çare tükenmez...”