Avrupa Şampiyonu olan Ampute Futbol Milli Takımı’nı kutluyorum. Başarılarını günlerce sutünlarımıza taşıdık. Hemen aklıma bir soru geldi. A Milli Takım, İzlanda ve Finlandiya’yı yenip Dünya Kupası’na gitme hakkı kazansaydı Ampute futbolcular bu kadar ilgi görür müydü? Asla görmezdi. Osman, Barış, Alican, Muhammet, Selim, Mehmet bizlere bilmediğimiz yanlarını gösterdiler. İçlerinde dağ gibi biriken seslerini duyurdular. A Milli Takım oyuncularının yüzleri kızarmış mıdır acaba? Hiç sanmıyorum? 80 milyonu temsil ederken milli forma altında prim istemek, almak! Asıl bu primi kimler hak ediyormuş gördük.
Ligimiz bu sezon iyi başladı, keyifli ve bol gollü maçlar izliyoruz. Sürpriz sonuçların sayısı fazlaca. Galatasaray şu an itibarıyla en yakın rakibine 8 puan fark attı. İkinci sırada Göztepe var. 40 yıl sonra yeniden döndükleri ligde çok istikrarlı gidiyorlar. F.Bahçe’nin başkan adayı Ali Koç’a yönetim tarafından istediği üye listesinin verilmemesi hoş olmadı. Koç, bu külübün bir parçası. Herkesin başkan olma hakkı var. Koskoca F.Bahçe birilerinin tekeli altında olmamalı.
Gelelim Kadıköy’deki mücadeleye. Bu maça kadar F.Bahçe hep inişli çıkışlı grafik çizdi. Deyim yerindeyse bir iyi, bir kötü. Bu yüzden F.Bahçe hakkında yorum yapmamız her defasında zorlaştı. Sakatlarının geç iyileşmesi, cezalılarının olması, bazılarının uyum süreci yaşaması tabii ki handikap oluşturdu. Bu sorunlar halen var. Milli arada Aykut hoca bazı taşlarla oynadı. Bu, yeterli değil. Futbolcunun sahada oyuna katkısı önemli. Dün gece bir kez daha gördüm bazı isimler yine tam randıman veremedi. Fenerbahçe, Malatya’yı yendi. Normal sonuç. Aksi durumda Saracoğlu’ndan “istifa” sesleri yükselirdi. Malatya çok kötü takım. Giuliano forvet arkası oynayınca farklı duruma geçti. Asıl mücadele bana göre bu hafta Seyrantepe’de. İki ezeli rakip karşılaşacak. Galatasaray mı, Fenerbahçe mi? Kim yener ya da kaybeder? Hep söylerim. Derbiler belli olmaz. Galatasaray yenerse alır başını gider, Fenerbahçe kaybederse şampiyon olması mucizeye kalır.