ELEŞTİRİ

hilmi türkay

F.Bahçe zor günler geçiriyor; başkanı, yöneticisi cezaevinde. Suçları henüz belli olmadı. Süreç uzadıkça gerginlik artıyor. İşler arap saçına döndü. Süper Kupa iptal, lig belirsiz. Keşke oynanmasa; ne tadı ne de tuzu kaldı. Bu kadar yaşanandan sonra başkanlar, yöneticiler işin içine karışan her kim varsa birbirinin yüzüne nasıl bakacak?

F.Bahçe ağır yara aldı. Futbolcular, ‘En büyük delilimiz alın terimiz’ pankartını açsalar da kafalardaki soru işaretlerini kazımak kolay olmayacak. Ve bu günlerde bir maç. Sezon açılış karşılaşması gibi bir şey. Binler Şükrü Saracoğlu’na koşmuş, ‘Hepimiz Aziz Yıldırım’ız’ diye pankartlar açılmış, sloganlar atılıyor. F.Bahçeli olmayan bile, “Camia birleşti” demeye başlamışken bir medya karşıtlığı. Gazeteci avı. Çekinerek, korkarak Basın Tribünü’ne giriyor insanlar. Görevleri maçı izlemek, orada F.Bahçe camiasının görece ‘haklı’ tepkisini sütunlarına, sayfalarına, ekranlarına taşımak. Ama ne mümkün! Önce stat dışında, “Ne kadar gazeteci varsa a..s...” sloganları, Basın Tribünü’nde fiziksel saldırı. Fotomuhabirlerinin başına yağan koltuklar, kırılan fotoğraf makinaları, yarılan kaşlar, sıyrılan alınlar. Hatta toplum psikolojisinden olsa gerek, “Saldır numaralı, saldır, saldır...” sloganlarıyla hücum girişimleri.

Ve işin garibi polis yok önceleri, sonra Spor Büro Amirliği’nden ekipler. Özel güvenlik de ‘sahibinin sesi’ pozisyonunda, kendilerini korumaktan aciz! Oysa, bu maçta medyaya yönelik girişimleri sağır sultanla, meslek örgütleri duymuş, hatta uyarılar yapılmış...

Sahi maç mı? İzleyemedik ki! Birbirimizi koruyarak bir an önce stattan uzaklaştık. En acısı, dün gece stattaki spor gazetecilerinin çoğu, “Benim” diyen F.Bahçeli’den çok daha iyi F.Bahçeli...