Bütün olumsuzluklara karşın bu güzel ülke nasıl hâlâ ayakta durur, diye düşündüğümde, şöyle dedim kendi kendime: “Güzel insanlar sayesinde.”

Geçen hafta Sunay Akın’ın göz nuru Oyuncak Müzesi 7. doğum gününü kutladı. O gün kapısının önünde koskoca bir zürafa bulunan Oyuncak Müzesi’ne ilk kez gittim ve evime bir adımlık mesafede bulunan müzeyi ve oyuncak delisi Sunay Akın’ı, bir başka oyuncak delisi eşi Belgin’i, dokuz çalışanı ve 30 binden fazla oyuncağı yeni tanıdığım için utandım.

Öyle bildik “insanın çocuk olacağı geliyor” sözünü etmeyeceğim, insanın kocaman bir insan olarak o Oyuncak Müzesi’nde yitip gitmesi geliyor. Sunay Akın heyecanla her oyuncağın macerasını anlatıyor. Her oyuncak sanki o anlatırken yeniden hayata başlıyor, atlar dörtnala bir koşu tutturuyorlar. Eczacılar tozları birbirine karıştırarak şifalı şuruplar yapıyorlar, fırıncının ekmeği mis gibi kokuyor, bir yanda oğlanlar topaç çeviriyor, kızlar evcilik oynuyor ve şu dünyanın bitmeyen derdi savaş Oyuncak Müzesi’nin bir odasını da dolduruyor. Yaralılar, ölmüş atlar, bombardıman uçakları, neyse ki bu savaş bir ‘savaş oyunu’... içiniz rahatlıyor.

Oyuncak müzelerinin dünyadaki yeri çok başka. Müzenizin müze olması için ender parçaların mutlaka çok olması gerekiyor. Bizim Oyuncak Müzemiz çoktan rüştünü kanıtlamış. Dünyanın önemli 150 müzesi arasına girmiş... sevindirici bir de haber var, Dünya Müzeler Birliği’nin üyesi olan Oyuncak Müzesi mayıs ayında Almanya’nın Bremen kentinde yapılacak müzeler yarışmasında finalistlerden biri olmayı başarmış.

Müze 7. doğum gününü çok nadir bir parçayı vitrine koyarak kutladı. 1840’lı yıllar yapımı dört katlı bir Alman bebek evi bu. Bu bebek evi için büyük bir çaba harcamışlar, bebek evi İsviçre’deki bir müzayededen alınmış. Sunay Akın, bu “Arda Turan’ı transfer etmek gibi bir şey” diyor.

Gerçekten dört katlı bebek evi, gerçek bir şaheser. Her oda ayrı bir tarzda döşenmiş, çalışma odasındaki masada yarısı yırtılmış bir kurutma kâğıdı bile duruyor, o küçücük klasik sandalyeler şiir gibi, hele avizeler.

Saatlerce oyuncak evin önünde durabilir, her odada nasıl bir hayat yaşandığını, eşyaların da yardımıyla siz kendiniz bir hikâye olarak yazabilirsiniz. Sanırım artık yapılmayan bu bebek evleri en çok yazar olmayı düşleyen çocukların düş gücünü beslemiştir. Düşünsenize her uyandığınız gün, yeni bir hikâyeye başlayabilirsiniz. Binbir Gece Masalları gibi bitmek bilmeyen bir hikâye nehri içinde dolaşıp durursunuz...

***

Bu hafta da ne kadar bereketliymiş. İşte Ankara’dayım ve yorulmak nedir bilmeden 17 yıldır Ankara Karikatür Festivali’ni yoktan var eden Nezih Dalyan, “Bu yıl 7. kez her şey çocuklar için” diyor. Aman Tanrım bu karikatürleri çocuklar mı çizdi? Yarışmanın birincisi Nurten Demirtaş küçücük bir kız, vallahi daha bir seviniyorum. Karikatür alanında bir erkek egemenliği vardır ama korkun kızlar fena geliyor... daha doğrusu yeni kuşaklar birer espri canavarı.

Nezih Dalyan’a bakıyorum, yüzünde mutluluk gülümsemesi. Artık festival amacına ulaşmış, okullar öğrencilerini arabalara bindirip festival haftası nedeniyle açılan sergilere özellikle getiriyorlarmış. Bu yıl sergileri gezen çocukların ve tabii yüreği hep çocuk kalanların sayılarının 10 bine varacağı tahmin ediliyor.

Puslu bir Ankara havasında Makedonya’dan, Hollanda’dan, Azerbaycan’dan, Samsun’dan, Adana’dan, İstanbul’dan gelmiş karikatürcüler neşe içinde birbirlerinin karikatürlerine bakıp basıyorlar kahkahayı, ben de basıyorum. “Bugünlerde içimizi ısıtacak her şeye daha bir tutkuyla bağlı olmalıyız” diyorum içimden, en çok da neşeye.

Bu arada Nezih Dalyan’ın eşi Hülya, festivalin başından bu yana gelip giden tüm karikatürcülere defterler açıp birer karikatür çizdirmiş, muhteşem defterler çıkmış ortaya, çalınmasından korkulan defterler, bir gün mutlaka gün ışığına çıkacak en samimi karikatürler, tek nüsha.