Yargının sorunları aslında yeni tartışılmıyor. Uzun yıllardır bu konu gündemde. En üst düzey yargı mensuplarının her yıl yaptığı konuşmalarda söyledikleri hâlâ hafızalarda...

Yargıçların “cüzdanıyla vicdanı arasına sıkıştığı”, “yargının bağımsız olmadığı”, “yargının elindeki yükle adalet dağıtmasının imkânsız olduğu” hep dile getirildi.

Ama özellikle son birkaç yıldır yargı tartışması inanılmaz boyutlara geldi.

Muhaletefet partilerinden medyaya kadar pek çok yerde “yargının birilerinin arka bahçesi olduğu”, “hükümetin denetiminde hareket ettiği”, “belli kesimlerin mensuplarınca kuşatıldığı” açıkça söyleniyor.

Özellikle son dönemdeki büyük davalarla ilgili inanılmaz iddialar ortaya atılıyor, yargının belli bir ekip tarafından yönetildiği, bunların etkisinde karar verdiği, yanlı olduğu konusunda pek çok şey söyleniyor.

***

Bu tartışma, geçmişteki, dosya yükü, personel sıkıntısı, yasalardaki tutarsızlıklar, adli kolluk konusu, cüzdan ve vicdan arasında sıkışma gibi konulardan daha farklı.

Çünkü bu kez, sıklıkla ve toplumun farklı kesimlerinden insanlarca dile getirilen iddialar, ülkede bir kesimin savunucularının yargı yoluyla başkalarını cezalandırdığı yönünde...

Tümüyle suçlu olduğu kanıtlanmış insanların bile haklarını korumakla yükümlü olan, toplumun her kesimine, farklı etnik kökenlerden, farklı mezheplerden, farklı sınıfsal kesimlerden, farklı gelir gruplarından herkese karşı eşit uzaklıkta durması ana hedefi olan yargının böylesine açık bir biçimde taraf tutmakla, bir kesimin yargısı olmakla suçlanması, en azından bu konuda kamuoyunun büyük bir kesiminde bir kuşku uyanması bile kabul edilebilir bir şey değil.

***

Her gün Meclis’te, medyada böylesine ağır iddialarla suçlanan yargının neredeyse hiç açıklama yapmaması ise ayrı bir gariplik.

Bunun yerine yargı, kendisini eleştirenlere, bırakın yazarları, çizerleri, muhalefet liderine bile dava açıyor.

Ama kendisi hakkındaki inanılmaz iddialara açık, net bir cevap vermiyor.

Toplumsal uzlaşmayla, askeri dönemin anayasasını değiştirip herkes için barış içinde bir arada yaşamanın kurallarını oluşturacak yeni bir anayasa yapma arayışında olunan bir dönemde bu durum fazlasıyla garip değil mi?