Diyelim ki şehirde hiç çöp dağı yok.
Diyelim ki şehirde sokaklar çamur içinde değil.
Diyelim ki şehirde yollarda tek bir çukura rastlanmıyor.
Diyelim ki şehir...
Baharlarda ıhlamur...
Kışları menekşe...
Yazları deniz kokuyor.
Dört bir yanında laleler, güller açıyor.
Ama şehrin sokakları...
Şehrin o dar, geniş, güzel, çirkin, uzun, kısa, eski, yeni sokakları, tenha ve kalabalık meydanları, dik yokuşları, kısacık çıkmazları...
Günden güne yoksullaşan insanının kanıyla yıkanıyor.
Şehirde çöp dağları yokmuş;
Ama çöpe dönmüş hayatlar var orada?
Karın tokluğuna kuytularda çalışan kaçak göçmenler...
Ayak altında daha süt emen bebekleriyle dilenen kadınlar...
Duvar diplerine oturup kurtlanmış yaralarını gelen geçene göstererek inleyen sakatlar...
Buz gibi havalarda çıplak ayakla oradan oraya koşturan geleceği olmayacak çocuklar...
Çöplerden değil utançtan yaşanması günden güne zorlaşan o sokaklar.
İnsanını çöp yaptığında, o şehir artık neye yarar?

***

Şehirde sokaklar çamura bulanmıyormuş;
Ama suça bulanıyor?
Hukukun işlemediği bir düzende, parke taş döşeli sokaklarda, parıltılı asfalt yollarda, alçak kaldırımlarda insanlık değil tehdit kol geziyor.
Korkutulan ve adaletsizce hapse tıkılan insanların gasp edilen haklarından kimsenin üzerine bir şey sıçramaz mı sanılıyor?
Cehaletin işgal ettiği okullarda verilen eğitimin çamurunda bir neslin parlayacağı nasıl umuluyor?
İşlerinden edilmiş onca akademisyen, ataması yapılmayan onca öğretmen korkunç bir leke bırakacak sicillerde.
Tarikatların şefkatine terk edilmiş nesil büyüdüğünde, bataklığa gömülecek ülke de, şehir de.

***

Yollarda tek bir çukur kalmamış;
Yine de düşüyor işte her şey aşağıya?
Yerin dibine giriyor değerler. Alaşağı ediliyor ilkeler.
Şehrin pazarlarında yoksullar ellerinde bomboş torbalarla dolanıyorlar.
Evine ekmek götüremediği, çocuğuna harçlık veremediği, borcunu ödeyemediği için kendini asan babalar şehrin yaşlı ağaçlarının dallarında sallanıyorlar.
Cinnet getiren anneler defalarca bebeklerini kendi elleriyle öldürdüler.
Cinayetler ve intiharlar ve cinayetler ve intiharlar.
Bu coğrafyada çukur dendiğinde...
Devlet başka, insan başka bir şey anlar.

***

Bırakın çöpler dağ olsun; yollar çamur; sokaklar çukur.
Çöplerimizi kendimiz toplarız;
Ayaklarımızdaki çamurları sileriz;
Çukurların üzerinden sekeriz.
Adaletin kalmadığı, laikliğin olmadığı yerde zaten her şey çöp, herkes çamur.
Şu anda ülke de, şehir de koca bir çukur.