DEVLET hukukunda kuvvetler ayrılığı ilkesinden çok söz edilir.
İlke öylesine önemli ki, bazı sistemlerde demokrasinin temellerinden biri sayılıp anayasa kuralı düzeyine yüceltilmiştir. Kuvvetlerin anlamında devlet görevleri ve onlara ilişkin işlevler vardır, yasama, yürütme, yargı gibi. Hangisinin daha önemli olduğu devletten devlete değişir, aralarında kurulan denge de. Biri çok zayıflamışsa ve öbürlerinden biri ya da birkaçınca yok sayılıyor veya eziliyorsa devlet de sendeler, sağlıksızlaşır.
Şu sıralar yaşadığımız ve doğru çözemediğimiz kritik sorunlardan biri bu. Kimimiz varlığını bildiğimiz halde işimize geldiği için sözünü bile etmez, kimimiz inadına sürdürür, eziciliğinin keyfini yaşar. Oysa görevlerin dengesizliği öyle kritiktir ki günün birinde kuvvetler birbirine düşünce devletin çökmesine bile yol açabilir.
Güncel olan, yargı ve yürütme arasındaki denge konusudur. Daha açık ve belirgin olarak, yargının hukukla adalet sağlama işlevi ile yürütmenin ulusal savunmayı sağlam tutma görevi arasında denge.

Örnek mi?

Balyoz davaları dolayısıyla TSK mensubu yüksek rütbeli bir hayli subayın tutuklu kaldığı, bu yüzden özellikle deniz ve hava kuvvetlerinde boşlukların oluşabileceği çoğumuzun aklından geçen bir endişedir; öte yandan bu nedenle adalet sağlama işlevinin yerine getirilmesini durdurmayı istemek de elbet hiçbirimizin aklından geçmez. Bu konuda sorumluluk açısından titizlikle ele alınması gereken bir ikilemler yumağıyla karşı karşıya bulunduğumuz açıktır.

Söz konusu örnekte bile giderilmesi gereken bir yığın sorun var. Örneğin davalar ve tutukluluklar yüzünden yüksek komuta düzeyinde ortaya çıkan boşluklar nasıl giderilmekte, ulusal savunmayı geçici olarak bile olsa zayıflatan sorunlar ne ölçüde çözülmektedir?
Sorunun bu yanı Milli Savunma Bakanı’nın sorumluluğuna giriyor; davalar ve tutukluluklar ise yargı bağımsız olsa da, hukuk yoluyla adalet sağlama hizmetinin siyasal sorumlusu olarak yasaların değiştirilmesine önayak olması gereken Adalet Bakanı’nın işi.

Dolayısıyla, sorumlu bakanlar uyumlu çalıştırılmamış ve görevler dengelenip ortak mutlu sonuç bulunmamışsa bunun sorumluluğu da ortak sorumluluğun taşıyıcısı Bakanlar Kurulu’nu yöneten Sayın Başbakan olur.