BİR zafer gününün bayramında en anlamlı sayılabilecek söz onunkidir. Yani muharebelerin muzaffer kumandanı Mustafa Kemal Paşa ya da Cumhuriyetin ve devrimlerin unutulmaz öncüsü olarak Atatürk’ün şu sözü: “Bir milletin kaderi gerektirmedikçe harp cinayettir.”
Harbin ne demek olduğunu en yakından tanıyanlardan ve en iyi bilenlerden biri o değil miydi? Milli kaderin hangi durumlarda söz konusu olabileceğinin de?

Şimdi o sözün ışığında güncel “müdahale” sorununa bakalım.

Suriye kargaşasında kimyasal silah kullanılıp kullanılmadığı, daha doğrusu kullanılmışsa kimin kime karşı kullandığı henüz tam anlamıyla belirlenmiş değil.
Sorun yalnız bizi değil bütün insanlığı ilgilendiriyor. Olay kesinlik kazandığında neyin nasıl yapılması gerektiği Birleşmiş Milletler mekanizmasınca kararlaştırılacak. Yapılacak işe Türkiye’nin katılması da bizim kurallarımıza göre Meclis kararıyla belirlenecek. Sözün kısası, bu durumda Ankara’nın savaşmaya susamışçasına heveslenmesi için ciddi bir neden yok. Olsa olsa, Esad’ın Suriye’siyle bir an önce kapışıp dövüşme, kurtlarını dökme özleminden söz edilebilir.

Pekiyi, harp denen olay çocuk oyunu mudur ki, “Osmanlıcılık” oynamak isteyen deneyimsiz bir politikacının sonu bilinmez taşkınlığına seksen milyonluk bir halkın kaderinin teslim edilmesinden söz açılıyor? Bu fırsattan yararlanarak köşeye sıkıştırılmak istenen Suriye yönetiminin çılgınca bir çıkış yapıp elindeki bütün ölüm araçlarını üstümüze yöneltmesi hiç mi olası değildir?

Harbin, yalnız cinayete değil, bazı durumlarda düpedüz bir intihara dönüştüğü olaylar da var dünya tarihinde.
Böyle olduğu içindir ki, yalnız toplum psikolojisiyle yetinmeyip kişisel psikolojiyi de dünyadaki siyasal olayları anlamak ve yönlendirmek bakımından mutlaka bilinmesi gereken bilim dallarından biri sayanlar çoğalmıştır. Bilgi ve deneyim dağarcıkları pek dolu olmadığı halde kaldıramayacakları devlet adamlığı mevkiine geçmek ya da başarısız oldukları halde oraya yapışıp kalmak isteyen hastaların sayısı da artmaktadır.