GÜNEYDOĞU sorunundaki kıpırdanışlar üzerine, o bölgedeki ayrılıkçı örgütlenmelerin “ortak tepe kuruluşu” olan Demokratik Toplum Kongresi’nin Eşbaşkanı Aysel Tuğluk “kötü şeyler olacak” demişti. Devlet başkanının “iyi şeyler olacak” sözüne bir tepkiydi bu. Tuğluk bununla da yetinmedi ve AKP’nin tutumuna tepki olarak “Çözüm bu tutuma rağmen gelişecektir. Devletle olmuyorsa, halkımız kendi demokrasisini kuracaktır. Mısır gibi mi olur, Suriye gibi mi bilinmez, ancak bir statü kazanılacak” demekten kendini alamadı.

Kısa bir süre sonra Barış ve Demokrasi Partisi’nin Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş ile eski KADEP’in Genel Başkanı Şerafettin Elçi birlikte demeç verip “Güvenlik güçlerinin bölgedeki operasyonlarında olağanüstü artış” olduğunu vurgulayarak, “Güneydoğu’da seçim havası yok, tedirginlik var. Böyle giderse 40 gün sonraki seçimlerde buralara kimse sandık kuramaz. Biz de siyaset yapamayabiliriz” diye konuştular.

Ayrıca, İmralı’daki de, “Sokaklara çıkın, ben durdurmam; iktidarla görüşmelerimden seçim sonrasına kadar olumlu sonuç çıkmazsa kıyamet koparırız” biçiminde dehşetengiz bir demeç patlattı.

Bütün bunların anlamı nedir?Asker silah bırakmazsa PKK de bırakmaz tutumu, hem PKK ile bütünleşmenin itirafı hem de PKK adına bir tehdidi dillendirmek olmuyor mu?

Devletin silahlı gücü olarak tanımlanan askerin silah bırakması kadar saçma bir kavram olabilir mi? Hazret, sanki meydan muharebesinde zafer kazanmış da karşısındakinin kayıtsız şartsız teslimini istemekte.

Seçim günü PKK yurtiçi sefere çıkıp her yerde dilediğini yapma hakkını kendinde bulacak, güvenlikçiler ise tedirginlik olmasın diye tüfek çatıp bakacak, öyle mi? Dünyanın hangi köşesinde böyle bir uzlaşma görülmüştür acaba?

Öte yandan, hem sert demeçle tedirginlik yaratılacak hem de “tedirginlik sürdürülürse seçimleri boykot ederiz” türünden üstü örtülü tehditler savrulacak, olacak iş mi? Sanki bütün Türk kamuoyu “Aman ayrılıkçı kardeşlerimiz oy kullanmazsa demokrasimiz çöker” endişesiyle devletin temel felsefesine aykırı emeller peşinde koşanların her istediklerini yerine getirecek, öyle mi?

Nerede görülmüş böyle demokrasi?

Açılım maçılım diye diye ne durumlara geldiğimiz açıkça görülmüyor mu?

Başlangıçta, bu sütun da dahil olmak üzere, çeşitli çevrelerce yapılan uyarılara kulak tıkayarak etnik temeller üzerinde politika yapmaya kalkışmanın, AB’nin ve dıştaki kötü niyet sahiplerinin hoşuna giderek ilericilik, çağdaşlık, insancıllık taslamanın nerelere varacağı, hangi tehlikeleri körükleyeceği belli değil miydi? Çare, elbet geçmişte yapıldığı gibi “Kürt” sözünü bile yasaklamak olamaz ama, üzerinde aynı sözün yazılı olduğu bütün kartlarla iskambil oynar gibi ülkenin ve devletin kaderiyle oynamak da olamaz herhalde.