Sağlıklı kentleşmeyi yapmıyorsunuz, nüfus olabildiğince artıyor ve otomotiv sektörünün büyümesini teşvik ediyorsunuz. Sonra da kalkıp 3. köprü ve Marmaray ile övünüyorsunuz.
Amerika’nın istihdam verileri beklenenden kötü geliyor; dolardaki artış yavaşlıyor, borsa yükselişe geçiyor. İşsiz kalan Amerikalı sayısı bizim ekonomimizi etkiliyor.
Kayıt dışı ekonomisi önemli düzeyde olan bir ülkede ekonomik göstergelerin doğru olmadığı veya büyük eksiklikler içerdiği gerçeğini unutuyor, göstergelerle ekonomiyi okuyoruz. “Enflasyon oranı beklenenden daha iyi; dış ticaret verileri ekonomide iyi gidişe işaret” gibi sonuçlara ulaşıyoruz.
Oysa ülkemizin bütününe baktığımızda hiçbir şey parçaların verdiği olumlu sonuçları bize göstermiyor.

Hukuk devleti olmaktan çıktık

“İnsanların ülkesi değil, hukuk ülkesi” atasözü bizim için geçerli değil artık. Biz hukuk ülkesi değiliz. Bu atasözü eski dönemlerde kralların ülkelerini istedikleri biçimde yönettikleri ve yasaları kendi istekleri doğrultusunda çarpıttıkları günlerden gelmektedir.
Dünyada hukuk kurallarının üstün olması için yüzyıllardır büyük mücadele verilmektedir. Bu mücadeleye despotlar karşı çıkmışlar ve çıkmaya devam etmektedirler.
Seçilen yöneticilerin koyduğu kuralların yönetim organlarınca ve yargıçlar tarafından tarafsızca uygulanması esastır. Hukuk ülkesi olmak budur.
Ergenekon ve Balyoz davaları, polisin tutumu, korku ve sindirmenin yöntem seçilmesi hukuk devleti olmaktan nasıl çıktığımızın en çarpıcı örnekleri. Hak aramalarının nasıl sonuçlandığını söylemeye bile gerek yok…

Doğruluğu, toplumsal 
ikon yapamadık

Her konuda doğru ve tarafsız olmak bizim ulusal kültürümüz olmalı. Ama bizim iktidarlarımız da muhalefetimiz de güçlü, sosyal, siyasi ve ekonomik değerler yaratamamışlardır.
“Bülbülü Öldürmek” yapıtındaki şu sözü hatırlayınız: “Bir gün Atticus dedi ki… Bir insanı ancak onun ayakkabılarını giyip dolaşınca tanıyabilirsin.” Biz bunu yapmıyoruz.
Doğru olmak duygusunu ulus olmanın ikonu yapmadık. Doğru olmak, sert ama adil yargıyı baş tacı etmektir. Biz hem sert hem de taraflı yargı kurduk.

Eğitim sistemimiz evreni anlamaya yönelik değildir

Bütün ramazan boyunca dini programlarda şunu gördük: Yüzyıllar öncesinde Arap toplumundaki çürümeyi önlemek için bir devrimci, doğru, adil bir insan, bir Peygamber çıkmış ve toplumunu ileriye götürmüş ve bir deha. Ama biz hâlâ ona atfederek hurafe, masallar, hikâyelerle halkı eğitmeye kalkıyoruz. Dini bile doğru dürüst öğretmiyoruz.
Yunus Emre’yi, Mevlâna’yı, sevgiyi öğretmeden masallarla insanımızın beynini yıkıyoruz. Oruç ne zaman, nasıl bozulurmuş gibi onlarca sorunun yanıtını arıyoruz.
Zamanın Daha Kısa Tarihi-Stephen Hawking’i incelemiyoruz. İlim ve bilim yerine hurafelerle vakit kaybediyoruz. İcatlarla gurur duyacağımıza yetişen imam sayısı, yapılan camilerin mimarisi ile övünüyoruz.

Laikliği başörtüsüne 
kurban ettik

Amerika anayasasında “Kongre herhangi bir dinsel kuruluşa saygı gösteren ya da böyle bir kuruluşun özgürce kullanılmasını engelleyen bir yasa çıkartamaz” hükmü vardır. Üstelik Amerikan toplumu dinine bağlı bir toplumdur. Ancak şükür ederler ki toplumları ve devletleri laiktir.
Bir kere güçlü dinsel sınırlamalara sahip hiçbir ülke ilerleyemez. İbadet yapmaya da insanlar zorlanamaz.
Üniversiteler, resim, edebiyat, müzik, spor, bilim, tıp, ordu, medya, ticaret temelde laik olmalıdır. Buralarda dindar insanın olması ile dinsel inançlarla iş yapmanın farklılığıdır laiklik.
Cemaatler, tarikatlar toplumu ve ticareti yönetmeye ve yönlendirmeye odaklanmışlardır. İnsanın kâmil olması, sevgi ortak paydası içinde eğitilmesi hususu cami imamlarına bırakılmıştır.

Yaratıcı toplum olamadık

Nobel ödüllü kaç sanat ve bilim adamımız var? Neleri icat ettik?
Yaratıcılık için ifade özgürlüğü, kültürlerin yüzleşmesi, kaynaşması, sanatçıların desteklenmesi esaslı koşullardır. Bunların hangisi bizde var?
Toplumumuz hurafelerle, futbolla, dizilerle, akıllara durgunluk veren yargılama süreçleri ile çok vakit kaybediyor.
Düşünen düşünmekten, yazan yazmaktan, konuşan konuşmaktan korkar hale geldi.
Zaman ulusumuzun ve halkımızın elinden su gibi akıp gidiyor. Yaratıcı uluslar bize bakıp gülerek “sizi yönetmek elbette kolay” deyip uzay devleti kurmaya hazırlanıyorlar.
Biz ise ortaçağda kalarak yaşamak istiyoruz. Böyle gidersek ulus olmaya devam edebilir miyiz? Elbette hayır…