Hiçbir şey, bir ülkede savaş görüntülerini, savaş halini haklı ve meşru gösteremez. Hiçbir şey, bu durum karşısında sessiz kalmaya gerekçe olamaz. Nasıl bu noktaya gelindiğini, Kürt siyasetinin sorumluluklarını, hatalarını yazdık durduk, artık o noktayı çoktan geçtik. Hiçbir iktidar, “Derdinizi bize değil, örgüte anlatın, bize değil, onlara seslenin” diyerek işin içinden sıyrılamaz. Ben şahsen örgüt mensubu değilim, Türkiye Cumhuriyeti vatandaşıyım, siyasi anlayış olarak ayaklanma, devrim gibi yöntemleri benimseyen biri değilim, demokratik, barışçı, müzakereci yöntemlere inanan biriyim; ancak demokratik siyaset içinde ses verebilirim, demokratik siyasete bel bağlayabilirim, bu nedenle benim muhatabım yaşadığım ülkenin iktidarıdır, devletidir. Bu kadar açık bir gerçeğin, laf kalabalığı ile boğulup, barış çağrılarının “terörizme, teröristlere destek” diye yaftalanması karşısında mücrim gibi sesimi kesemem. Niyetimin halis olduğundan emin olduktan sonra, hiçbir şey bir vatandaş olarak talebimi meşru iktidara/devlete tekrarlamaktan beni alıkoyamaz.

Bu sessizlik niye?
Bu ülkede böyle düşünen vatandaş yok mu veya çok mu az; nedir bu sessizlik? Türkiye’nin batısı neden gür sesle, nedeni, sorumlusu kim olursa olsun, “Savaş değil, barış ve bunu gerçekleştirmek için operasyon değil, müzakere” istiyoruz diyemez? Katiyyen sadece muhalif kesimleri kastetmiyorum, bu bir siyasi görüş meselesi değil, o nedenle, iktidar partisine oy verenler dahil, hepimizi, bu ülkede yaşayan herkesi kastediyorum. Bu ülkeden ümidini kesmişlerden biri değilim, bu hali bir yandan yadırgıyor, diğer yandan buna direniyorum, direnmemiz gerektiğini düşünüyorum. Bu ülkenin selametinin “Ne olursa olsun, savaş haline hayır, en berbatı bile olsa yine de müzakerede ısrar” diyenlerin çoğalmasında olduğunu düşünüyorum.
Kürtlerin kaderi, o veya bu siyasetçilerinin söylediklerine de, bir kısmının kurtarıcı olarak benimsedikleri örgütlerinin stratejilerine de, içinde yaşadıkları devletin kudret gösterilerine de kurban gitmemeli. Bu ülkede yaşayan hepimizin, hepimize ve bu meyanda Kürtlere borcumuz var, şimdi başlarına gelenlerin vebali de hepimizin üzerine olacak. Tabii en büyük vebal, iktidar partisi içinde yer alan Kürtlerin pek çoğunun, kendi çıkarları uğruna olsa gerek, “daha fazla vurun, ezin, bu iş böyle hallolur” yönünde uğursuz rehberlikleri üzerine olacak.

Kolektif suçumuz
Cumhuriyet kurulalı doksan küsur sene oldu; hâlâ inkâr, hâlâ sindirme, hâlâ yok etmekten medet umuyoruz, olacak şey değil! Bu arada, unutmamamız gereken bir gerçek var. Kürtlerin inkârı, sindirme, susturulma çabaları sadece Kemalist siyasete yüklenip işin içinden sıyrılınacak bir mesele değildi, kolektif suçumuzdu. Kürtlerin inkârı sadece Cumhuriyet’in kurucu Kemalist kadrolarının siyasetini belirlemedi, Cumhuriyet’e karşı tepki veren sağ siyasetler inkâr konusunda bir adım önde koşmayı marifet sayıyorlardı. Şu anda Meclis Başkanı olan İsmail Kahraman’ın altmışlı yıllarda bir dönem başkanlığını yaptığı, iktidar siyasetçilerinin pek çoğunun okulu denebilecek Milli Türk Talebe Birliği’nin 1969’da yayımladığı “İşte Doğu Anadolu” başlıklı bir küçük kitapçık şu ifadeler ile bitiyordu: “Artık kesinlikle ispat edilmiştir ki, Türkiye’de Kürt denebilecek bir unsur yoktur. Kendilerini Kürt diye ayrı bir ırk zannedenlerin, Türk asıllı Oğuz boylarından biri olduğunu iyice bilmeleri gerekir. Bu tarihi bir gerçektir. Türkiye’de yaşayan herkes Türk’tür”. Belli ki, bu kafa hâlâ tam değişmemiş, ama artık değişmeli.
Artık zamanımız dar. İktidar mensupları sanıyorlar ki, “Kürtçüler” dedikleri insanlar, karşı taraf sıkıştığı için barış, müzakere çağrısı yapmaya daha meyilli. Oysa asıl devletin, iktidarın ve nihayet bu ülkede yaşayan hepimizin zamanı dar, çünkü bunu kavrayamazsak hep birlikte bir cehenneme yürüyeceğiz.