“İlhan Selçuk kendi gazetesine bomba attırdı.”

Böyle bir haber o günlerde bütün gazetelerde çıkmıştı!

Çok geçmedi, bir sabah erkenden İlhan’ı evinden alıp götürdüler... Daha uykudaydı, kalktı, gelen görevlilere çay ikram etti, sonra birlikte emniyet müdürlüğüne gitti.

Saatlerce sorguya çekildi. Neler mi sordular? Başta bomba olayını... Ardından daha başka şeyleri... İlhan iki gece emniyetin bir odasında sabahladı. Baktılar ki olmayacak, sabah karanlığı bıraktılar.

Zaten rahatsızdı, bir ameliyattan yeni çıkmıştı. Ama dayanıklıydı. Sağlık açısından değil, kafa sağlamlığı, devrimlere, Mustafa Kemal’e inandığından, gücünü tarihsel bir zenginlikten aldığından...

Bir yıl sürdü savaşı. Hastane koğuşlarında yattı. Türlü acılar çekti. Sonra, çekti gitti... Bizleri öksüz bırakarak... En çok da onu seven, ona inanan on binlerce okuru...

***

Şimdi gerçek aydınlanıyor.

Emniyette görevli birkaç kişi, on altı yaşındaki bir çocuğun eline bombalar tutuşturmuşlar, “Git bunları Cumhuriyet gazetesine at” demişler. O da kendi yaşındaki birkaç arkadaşıyla (hemen hepsi yoksul aile çocukları) gitmişler Cumhuriyet’in önünden birkaç kez geçmişler, sonra o bombaları değil de molotofları bahçeye atmışlar...

Ünlü mahkemede bir bir açıklıyor o genç çocuk... Adlar da veriyor. Mahkeme başkanı fazla konuşturmak istemiyor, sözünü kesmeye çalışıyorsa da başaramıyor. Genç çocuk, “On altı yaşında verdiğim ifadeye inandınız, yirmi yaşımda doğruları söylüyorum, niye karşı çıkıyorsunuz? Daha da bildiklerim var” demekten geri kalmıyor...

***

Şu Ergenekon, davalarının iç yüzü elbet bir gün ortaya çıkacak! Her şey, tarih sayfalarında bir utanç sayfası gibi yer alacak! İşte başladı bile!.. “Cumhuriyet”e atılan bomba, nasıl bir masalsa, öteki tüm suçlamalar da ayrı bir masal!.. Ne var ki uyduran iyi uydurmuş!.. Daha da uyduruyor...

Ama masallarla tarihi yanıltmak olacak iş değildir. Gün gelir yalanlar bir bir ortaya çıkar.