“Zafer, ‘zafer benimdir’ diyebilenin, muvaffakiyet ‘muhakkak olacağım’ diye başlayanın ve ‘muvaffak oldum’ diyebilenindir.”
Bugünkü yaşantıma egemen olan en şaşmaz düşünceler 23 Temmuz 1919’da Erzurum Kongresi’nde atılmıştır.
O gün bu gündür, Türk toplumu belirli çizgidedir. Her ne kadar bizleri o sağlam çizgiden koparmak isteyenler uğraşsa da çabaları sonuçsuz kalmıştır.
Neydi Erzurum Kongresi’nin ilkeleri?..
İşte birkaçı:
“Milli sınırlar içinde vatan bir bütündür.
Her türlü yabancı işgal ve müdahalesine karşı ve Osmanlı devletinin dağılması halinde millet birlik içinde savunup karşı koyacaktır.
Vatanın ve bağımsızlığın korunması ve elde edilmesi, merkezi hükümet olmadığı takdirde gayenin yerine getirilmesi için geçici bir hükümet kurulacaktır. Kuvayı Milliye’yi etkin ve milli iradeye hâkim kılmak esastır.
Manda ve himaye kabul olunamaz.
Millet Meclisi derhal toplanacak ve hükümet işlerinin denetimine başlayacaktır.”
Bu ilk adım oldu. Yurtseverler daha Osmanlı döneminde bir araya geldiler, ulusal kurtulmanın yollarını aradılar, bunun Türk ulusunun tarihsel gücü ile yaygınlaştırılacağını düşündüler. Birbiri ardına toplantılardan sonra Erzurum’da bir araya geldiler. Erzurum’un ardından Sivas kongresinde daha büyük inançla devam ettiler. 29 Ekim 1923’te Cumhuriyet yasalarıyla sonuca ulaştılar.
Bir avuç insanla, daha doğrusu bir tek önderle böyle bir gücü yaratmak, bunu hepiniz biliyorsunuz, benimki şu temmuz günlerinde anımsatmak.
Zaman zaman unutuyoruz. Olmuş, bitmiş, tamamlanmış, güçlü temellerin üstünde kurulmuş bir anıtı yaşıyoruz. Böyle ulusal günlerde, gerçek bayramlarda geçmişi anımsatmak gerekiyor. Çünkü ne yazık ki hâlâ ters düşünenler var! Bilgisizlik diyemiyorum, ancak bozgunculuk, görmezlik, bilmezlik demek daha doğru.
Sivas’lar, Erzurum’lar, Ankara’lar...
Bir devrimle oluşmuş, birçok devrimle daha da yenilmez olmuş bir oluş, elbet onurla güvenle sonsuzluğa kadar yaşayacaktır.