1989’un eylül ayıydı; Mimarlar Odası’nın Mardin’de düzenlediği “Anadolu, Kültür ve Kalkınma” sempozyumundaydık... UNESCO’nun tüm ülkelere önerdiği “Kalkınmada Kültür 10 Yılı - 1987/97” eylem planından esinlenilen etkinliğin çağrısında özetle deniyordu ki: “Kültürün göz ardı edildiği tüm kalkınma politikalarında toplumsal refahın gelişmesinden söz edilemez.”

Her ikisi de yaşamayan Aziz Nesin ile Kürt yazar Musa Anter, kültür yoksunu sözde kalkınmanın sömürgeciliğe yaradığını anlatırlarken 28 Temmuz’da yaşamını noktalayan Arslan Başer Kafaoğlu da aynı gerçeğin ekonomi-politikası için diyordu ki.

“Örneğin GAP’ta üretilen elektrik batıda yoğunlaşan sanayiye aktarıldığı için, en büyük kalkınma projemiz, bulunduğu yöredeki yoksullaşmaya engel olamıyor. İşsiz insan ise kültürünü yaşatmak bir yana, yurttaşlık bilincini bile koruyamıyor.”

22 yıldır aklımdan çıkmayan bu “gerçekçi” değerlendirmeyi Mardin’deki sempozyuma armağan eden ekonomi duayenimizi yitirdiğimizden beri düşünüyorum: “Türkiye’yi yönetenler, ülkenin yüz akı bir beyninden yararlanmamış olmanın talihsizliğini acaba fark etmişler midir?”

İlerleyen yıllarda konuşmalarını hep “not alarak” dinledim. Kitapları rehberimiz oldu. Yurt sorunlarına duyarlılığını paylaşan emektar eşi Türksen Başer Kafaoğlu’nun düzenlediği “çevre” etkinliklerine katkısı ise unutulamaz... Doğayı koruyabilmek için, sömürgecilerden yana kalkınma siyasetlerinin de sorgulanması gerektiğini vurgulaması olağanüstü aydınlatıcıydı.

Yatırımcıların çıkarları, halkın çevre hakkını çiğneyen siyasetleri egemen kıldığında, yaşam kaynaklarını gözeten bir kalkınma nasıl mümkün olabilirdi ki? Bu nedenle “Sürdürülebilir Kalkınma” lafı da kapitalizmin değil, toplumculuğun ve ulusal çıkarların “sürdürülmesi” hedeflendiğinde anlamlı olabilirdi...

Mazeretim ne kadar önemli ve haklı olursa olsun, cenazesine gidememiş olmanın burukluğundan asla kurtulamayacağım. Cumhuriyet’te Orhan Erinç’in yazısını kutsuyorum. “Mahalle ağabeyi”nin ardından diyordu ki: “Arslan Ağabey, ekonomiden ve bağımsızlıktan verilen ödünlerin ve yanlışların engellenmesi için var gücü ile çalışıyordu.” (30 Temmuz 2011)

Evet, “bağımsızlık” Kafaoğlu’na göre ekonomideki ulusal başarının öncelikli koşuluydu. Politikacıların ondan hep uzak durmalarının, değerini bilmezliklerinin nedeni de bu değil midir?

Sevgili Türksen Hanım’a başsağlığı ve sabır, Arslan Hocamıza da ışıklar içinde bir sonsuzluk diliyorum...

\n\n