Dün Türkiye Cumhuriyeti’nin en seçkin yurttaşlarından, meslektaşım Hrant Dink’in anısına saygı gösterdik, öldürüldüğü gazetesinin önünde toplanarak.
8. yılda yine bu kalabalık çok önemliydi.
Fakat yapılan konuşma, bir noktasında “soykırımcı” görüşü içeriyordu. Türkiye soykırımı tanımaya çağrıldı. Bu açıdan Hrant Dink çevresinde geniş bir birlikteliği savunmuyordu. Düşündüm: Acaba Hrant böyle bir konuşmayı ister miydi? Birleştirici değil ayrıştırıdır böyle bir çerçeve.
Cinayetten sonra oluşturulan “Hrant’ın Arkadaşları”, avukatları vb. cinayetin ardında “Ergenekoncular” olduğunu savundular yıllarca ve soruşturmanın sağlıklı gelişmesini engellediler. Cinayet davası, neredeyse Silivri’de görülen Ergenekon davasıyla birleştirilecekti! Kör inanç, cinayetin aydınlatılmasını geciktirdi. Düşünün, bunun başını bir zamanlar hem Cemaatçi hem AKP’ci olan, şimdi ise Başbakan danışmanı E. Mahçupyan çekiyordu! O ki, Ergenekon ve Balyoz’un gerçek delillerle sürdürüldüğüne iman etmişti! Şimdi ise cinayet yeni yeni aydınlanma yoluna girdi... Durun bakın daha neler olacak!

Oooooo hoş geldiniz!
Derken... Dün bu davaların ve bir kısmı düne kadar iktidarın yine mümtaz savunucularından, yetmez ama evetçiliği bir kenara, doğrudan iktidar şakşakçılarının da aralarında bulunduğu bir grup tanıdık sima, “Hrant’ın yakın arkadaşları anlatıyor” mönüsünden gazetemizde boy göstermiş...
Hoş geldiniz! Ali Bayramoğlu, Ümit Kıvanç, Baskın Oran anılarını anlatmış... Bilemem yakınlıklarını! Tabii, hem T-24 hem Cumhuriyet’te, basın tarihimizde bir ilki becerdiği, aynı günde iki yayın organında yazısını yayımlayabildiği için kendisini hayranlıkla kıskandığım Aydın Engin dostumuzun Hrant yakınlığını ise asla sorgulamam.
Aslında fena da olmuyor, Cumhuriyet’in bu açılımı. Daha geniş çevreleri de kucaklamalıyız bence. Mesela, Hasan Cemal’in Hrant dostluğu da yadsınamaz. O niye yoktu dedim kendime... Hepimiz kardeşiz.. bir ülkenin yurttaşlarıyız. Aramızda kırgınlıklar olmuş olabilir. Ama insanız yani, hangimizin hatası yok!
Ben bu kardeşlikten mesela İmralı’nın da “arada sırada” köşesinden nasiplenmesini de hiç yadırgamayacağımı fark ettim.
Haydi hayırlısı!

Fotoğraf: IŞİD’ci Ankara
Türkiye Batı’da İslami cihatçılığa yataklık eden ülke konumuna hızla yükseliyor. En çok ilişki içinde bulunduğumuz, ekonomimizin en kalın damarının uzandığı Avrupa’nın her adımda dışladığı bir ülke... Bunun sonuçlarını hepimiz çekeceğiz...
Şimdi şu habere bakın: “Hollanda’da muhalefetteki Hıristiyan Demokrat Parti (CDA), MİT’e ait TIR’larla Türkiye’den Suriye’deki cihatçı örgütlere silah gönderdiğine ilişkin ‘gizli belgelerin’ kendilerinde de bulunduğunu açıkladı. CDA, bu belgeleri hükümete iletti.”
Doğru mu belgeler bilemem, ama bu haberin Avrupa kamuoyunu oluşturduğu açık. Ankara giderek daha çok “İslami iktidar” damgasını yiyor. Avrupalı liderler, kendi kamuoylarına yönelik, İslam dini ile cihatçı İslamcıları ayırmaya özen gösteri-yor. Ama arka planda sert önlemler aldıkları açık. Yunanistan’dan Belçika’ya, Almanya’ya, İngiltere’ye kadar, cihatçi gruplara baskınlar bir bir ardına yapılıyor. Evet Avrupa’da 6 milyon Müslüman var. Ama bu olgu, Avrupa’da tabanda yükselen ve genel politikalara da yansıyacak İslam aleyhtarlığını gözlerden saklayacak değil.
ABD’li yetkililer, Washington Post’a anlatmış: “Türkiye ile anlaşmazlık nedeniyle Kobani’nin güneyinde IŞİD’e bombardımanı durdurduk. Türkiye Esad’a, biz ise IŞİD’e yönelmek istiyoruz, farklı anlayışlarımız var...”
İktidar “IŞİD ile ne ilişkimiz var” desin istediği kadar, insanlar ne kör ne sağır ne dilsiz. Açık istihbarat kaynağı olan medyada bu konuda yayımlanan haberleri, doğrulanmış kaynaklarıyla birlikte alt alta dizdiğinizde, MİT TIR’larının taşıdığı silahları da ekleyerek, ortaya çıkan IŞİD sevgisi var.