İlk yarı da böyle oynayacaktı ki Beşiktaş...
Oysa, “ilklerin” takımıydı Beşiktaş..
Sessiz protesto da bir ilkti..
E, ekonominin, yani hayatın kuralıydı..
“İlk giren son çıkar”dı..
“Çıkacaksa”, ilklerin takımına Şampiyonlar Ligi’ni en son terk etmek yakışırdı.
Sessizlik protestosunu birkaç “mago” Benficalı bozsa da böyle olmalıydı.
Beck sol bekti.. Adriano sol öndeydi.
Senin karşında Adana yoktu, Benfica vardı ve Şampiyonlar Ligi maçı oynuyordun.
Tabii, adamlar da orayı koridor yapıp durdular ilk 20 dakika.
Durum 2-0 olduktan sonra Adriano sol geriye, Beck olması gereken yere sağ beke geldi. Gökhan da kanada geçti..
Ama durum 3-0’dı.. Beşiktaş’ın övündüğü orta sahasını ise Benficalılar çözmüş, 5 adamla basıyorlardı. Böylece de Beşiktaş orta sahası ile forvet oyuncuları arasında derinlik artıyordu. İş, uzun paslara kalıyordu.
Bu da “Ninemin bıyıkları olsa dedem olurdu” misaliydi. Olmuyordu işte..
Nerede Portekiz’de sahayı Benfica’ya dar eden Beşiktaş, nerede İnönü’deki Beşiktaş’dı..
Ayaktan geç çıkartılan paslar, hatalı tercihler vs vs…
Oysa maceraya gerek yoktu ki..
Çare, 3 fark yemeden herkesin alıştığı yerde oynaması olmalıydı.
Gökhan Gönül, Cenk Tosun’a, Tolgay da Gökhan İnler’e yerini bıraktı!
Hayatta hiçbir şey için geç değildi ama artık sadece 45 dakika süre vardı.
Cenk Tosun’un muhteşem golü durumu 3-1 yaparken Beşiktaşlı oyuncular gibi taraftarlar da ateşlendi. Beşiktaş böylece “kendisi” gibi oynamaya başladı.
Oysa ilk yarı da böyle oynasaydı Beşiktaş..
Beşiktaş Q7’nin penaltısı ile durumu 3-2 yaptığında sadece 8 dakika vardı.
88’de 3-3 oldu. Ortalık yıkıldı tabii..
Ne diyordu büyük önder;
“Acizler için imkansız, korkaklar için müthiş gözüken şeyler, kahramanlar için idealdir”
Mustafa Kemal Atatürk
Ha, bu arada; gerçek ‘diriliş’ görmek istiyorsanız Beşiktaş’ı seyredin. Yeter!