“Önce seni görmezden gelirler,
sonra alay ederler,
sonra seninle savaşırlar;
sonra, sen kazanırsın..” (x)
Bu, Beşiktaş efsanesini belki de en iyi anlatan cümledir. Birkaç yıl önce “yeniden yapılanma”, “Feda” dendiğinde Beşiktaş’a yapılan muamele buydu. Ama Gandi’nin dediği gibi oldu.. Bu maçın sonucu ligin de kaderini belirleyecekti.
Beşiktaş 1.5’uncu dakikada golü bulduğunda herkes kolay maç diye düşündü. Bir dakika sonra da rakip beraberlik golünü attı. Ancak kolay maç diye bir şey yoktu. Her maç zordu!
Gandi’nin dediği gibi azimle, ısrarla, mücadele gerekliydi. O söz “zafere” gitmenin güzel tanımıydı. Beşiktaş da öyle oynuyordu. Israrla gol arıyordu. Penaltı ile öne geçti Siyah - Beyazlılar.
Şu futbolculara şaşıyordum doğrusu.
Gol atıklarında gökyüzüne bakıyorlardı. Sanki Tanrı, balkondan ona bakıyordu..
Oysa Tanrı gökyüzünde değil, her yerdeydi..
Belki de hemen arkasında ya da tepesinde bir yerdeydi!
Çünkü, Tanrı vardı ve tarafsızdı.
Taraf olan hakemlerdi. Tarafsız gibi görünüp, taraf olan kişiler yani. Hakemlerin kafasında tilki dolaştırdığı besbeliydi. Beşiktaş’ın da ona göre top oynaması gerekiyordu. İkinci yarı gelen 3. gol Beşiktaş kadar aslında beni rahatlattı. 4. golden sonra Beşiktaş nasıl “vakit geçireceğini” şaşırdı. Çünkü daha 24 dakika vardı. Bana göre sahanın yıldızı Quaresma’ydı!
Maçın son düğü çalana kadar sevinmek yoktu Beşiktaşlıya.. Çünkü bu konuda efsunluydu. Son düdükle birlikte ben de bıyık koparmayı bırakmış oluyordum. Ve, Can Yücel’in “19 Mayıs” şiiri de büyük haksızlığa uğrayan ve kişiliği gereği nefret ettiği bir terör örgütü yüzünden tutuklanan Fenerbahçeli Oğuz Güven kardeşime benden armağan olsun.
“Bugün Ondokuz Mayıs,
Mayısın ondokuzu!
Sen ey Türk istiklâlinin koruyucusu,
Sen ey ülkemizin geleceği,
Sen ey demirparmaklıklarda barfiks yapan,
Ranzalarda parende atan
Sportmen ve kahraman Türk Gençliği,
Önünde senin bütün Kilit-bahirler açık,
Ama her zaman Samsun’a çıkılmaz a,
Bu sabah da avluda volta atmağa çık! ..”