Tıkandılar işte.

Sürgit yürümüyor, bildiğini oku gitmiyor...

Diyalektik gerçek; her sürecin, her olgunun bir ömrü var.

Hayatın döngüsü böyle...

İktidar bileşenleri çatışıyor, koalisyon ortaklığı gevşiyor, yönetim becerisi zaafa uğruyor.

Uğruyor da ne oluyor?

Oysa gördüklerimiz, tanıklıklarımız ibretlik... Öyle kolay kolay her ulusun başına gelecek türden değil.

Başka bir ülkede yaşansa yıkım olur, yer yerinden oynar...

Bizde ise sarsıntılarla, çatırtılarla atlatılıyor, geçiştiriliyor mu diyelim?

Yine de açık ve belirgin bir yönetim açmazı var karşımızda...

Açmazlar öylesine büyük öylesine sarsıcı ki, saymakla bitecek gibi değil...

Daha bir uçağın düşmesi, iki subayımızın şehit olmasındaki belirsizliği, kuşkuları, yalanı dolanı, karartmayı mı örnek gösterelim?

Küresel güçlerin boyunduruğuna girmiş dış politikadaki âcizliği mi?

***

Hangisinden söz edelim?

Eli kanlı Gladyo tetikçilerinin, faşist katillerin salıverilmesini mi? Bu derin devlet elemanlarının cezaevi çıkışı kendini kurtaran iktidara ve destekçilerine teşekkürlerini mi?

Savaşın eşiğine getirilen ülkede üst rütbeli askerlerin cezaevinde olmasını mı?

Gazetecilerin, yazarların bilim adamlarının, milletvekillerinin, öğrencilerin, siyasilerin yıllar süren tutukluluğunu mu?

Her türden hukuksuzluğun, adaletsizliğin daniskasını mı?

Dere yataklarındaki TOKİ evlerinde sel sularında boğulup ölen yurttaşlarımızı mı?

Hemen hemen her sınavda yaşanan şaibeleri, sahtecilikleri mi?

Köprü onarıyorum diye insanlarına dünyada görülmedik cefayı çektirenleri mi?

***

Bu gerçekler güçlü bir muhalefet için en uygun zemini yaratıyor.

Gel gör ki, iktidardan rahatsız olan kitlelere güven verecek bir muhalefet yeterince gerçekleşmiyor.

Bu muhalefeti sürükleyecek CHP, beklentileri gerektiği gibi karşılayamıyor...

Ne eski ne de yeni CHP muhalefete öncülük anlamında üstüne düşeni yaptı on yıllık AKP iktidarında.

Ya ne yapıyor?

Yeni bir kurultay daha...

Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu yeni bir yönetim oluşturacak. PM’de, MYK’de o mu olsun bu mu kavgası.

Bu arada açılım, eksen, makas değişimi, altı ok tartışmaları...

CHP’de siyasetin zemini ne?

İlkeler mi, ideoloji mi, siyasi kanatlar mı; yoksa kişi ve grup çıkarları dayanışması mı?

Bunlar bir yana, “CHP nasıl bir partidir, çağın gereklerine göre nasıl olmalıdır” sorusu önemli.

Bir kere CHP’yi yaratan koşullar yadsınırsa, onun Ulusal Kurtuluş Savaşı’nın bağrından çıkmış, antiemperyalist bir kurum olduğu göz ardı edilirse vay ki vay.

Tarihsel olarak geçerliliği süren altı oku eksiltirsen vay ki vay.

***

Bu arada CHP’ye sosyalist, sosyal demokrat, liberal ve Kemalist birlikteliğini önerenleri görüyoruz. Böyle bir koalisyon olur mu, tartışılabilir. Ama en azından herkes kimliğini ortaya koyar, “sahicilik” sağlanır. Böylece liberal olup da sol söylemler kullanma zahmetinden kurtulur kimileri...

Konunun tartışılacak birçok yanı var. Batı’nın sosyal demokrat partilerinin programını önerenlere, o yapıların giderek sağcılaştığını ve kan kaybettiğini, Almanya’da SPD, İngiltere’de İşçi Partisi, Yunanistan’da PASOK gibi küreselleşmenin dümen suyuna girdiklerini anımsatmakta yarar var.

Sahi şu CHP bir de Latin Amerika’da yükselen, birçok ülkede iktidar olan küreselleşme karşıtı, antiemparyalist, yurtsever, ulusalcı, bağımsızlıkçı, halkçı sol partilere de bir baksa ya...