Sizinle az da olsa çok seviyeli tartışmalarımız oldu yakın zamana kadar.
O tartışmaları özledim.
Galatasaray etkinliklerinde de birlikteliğimiz olurdu zaman zaman.
O anları özledim.
Zaman zaman uzun telefon görüşmeleri de yapardık.
O konuşmaları özledim.
Her yazdığınız yazıyı arar bulur mutlaka okurdum.
O yazılarınızı özledim.
Velhasıl Aziz Dostum sizi özledim.
Özlemek bir yana, araştırmacılığınıza ihtiyaç olduğunu biliyorum.
Gerçeğe ulaşmak için nasıl kılı kırk yardığınızı biliyorum.
Yazdığınız her satıra harcadığınız emeği biliyorum.
Vicdanınızın elvermediğinde, hayır olmaz, diyeceğinizi biliyorum.
Bunun için de özlendiğinizi biliyorum.
Çıkın gelin artık…
Baharla birlikte özlediğiniz hayata.
Kitaplara, yazılara, dostlara, güneşe, ağaçlara, kuşlara…
Özlediğiniz ve beklendiğiniz hayata…
Ve nasıl çabaladığını bildiğimiz güzel aileye çıkıp gelin…
Niye orada olduğunuz biliniyor. Sadece biz değil, dünya âlem biliyor.
Sizi suçlayarak FETÖ’yü sevindirdiklerinin ya da PKK’yı mutluluktan havaya uçurduklarının farkındalar mı acaba?
İşte bu sorunun yanıtını bilmiyorum.
Ama 3.5 yıllık cezaevi deneyimimden bildiğim bir şey var: Kimse gerçekle baş edemiyor. Ve gerçek mutlaka kazanıyor.
Ama zaman alıyor.
Tıpkı Zola’nın dediği gibi, “Gerçeği susturup, yer altına gömseniz bile, büyüyecektir…”
Hiç şüphem yok…
Sevgiyle, dostlukla kalın, dostlara selam iletin.
