Pencereden baktım! Yol, arabalar ve bahçe sapsarı... Dökülen yapraklar her yeri telaşlı bir uçuşla işgal ediyorlar. Kapıda kedilerimiz! Şımarık ve Arap arkadaşları ile beni bekliyor. Onlara yem veriyorum önce. Artık rutinleşen görevlerimiz var! Karşıda çocuk bahçesinde bir iki genç şakalaşıyor. Ama bir anda siren ve otomobil kornalarının sesi ile kendime geliyorum. Bu kez yaşadığım doğayı görmek ve ömrümü verdiğim top uğruna nelerden uzak olma ayıbını yakalıyorum. Teoman’ın “İstanbul’da sonbahar” nağmelerini duyar gibiyim. Okul günlerim aklıma geliyor. “Sarı sarı ağaçlar, dökülüyor yapraklar, ben Atama doymadım, doysun kara topraklar” şiirini okuduğum dramatik an aklıma gelip beni sarsıyor!

Bugün 10 Kasım ve saat 9’5 geçiyor. Tüm Dünyaya kafa tutarak bizi Cumhuriyete yönlendiren Türk; Atatürküm aklıma takılıyor. Futbol ile ilgisi sadece büyük taarruz öncesi özel bir maç izleme adına karargahıyla yaptığı dikkat çekmeyen toplantısının kamuflajı olarak aklımızda kalsa da; yaptığı tüm devrimlerinde gençliğe ve spora verdiği önem söylemlerinde nettir. O Büyük Önder “Sporcunun zeki, çevik ve ahlaklısını” sevmiş, yönlendirmiştir. Ama şimdi objektif olmayan bazı görüntüler ve hatalar bizi üzse de benim gibi ve gençlere önem veren yapı karşısında bu cümlenin ne kadar anlam taşıdığı dikkat çekicidir.

Bu mevsim Atamızın bize veda ettiği bir dönem olsa da sararan yapraklarda ve sonra yine baharda yeşillenen ve doğan umutlarda, gençliğe emanetinde Atatürk'ü görürüz. Çünkü o ölmedi aramızda yaşıyor. Ruhu şad olsun.

Ben her sonbaharda sararan yapraklarda hüznü yaşarım.

Tıpkı bu gün; 10 Kasım’da olduğu gibi!