Fenerbahçe, şampiyonluğunu ilan etti. Kadın ve çocuk izleyicilerin önünde...
Çünkü taç giyecekleri maçta sahaları kapanmıştı.
Ama inanın, Şükrü Saracoğlu’nun önceki maçlardaki coşkusundan, havasından, görkeminden hiçbir eksiği yoktu; hatta fazlası vardı.
Öncelikle 50 bin 537 olarak açıklanan biletli seyirci sayısı (ki hatır için girenlerle bu rakam en az 55 bindi) bir dünya rekoru. Zaten eski rekor da Fenerbahçe’ye aitti. Forma deseniz, Sarı-Lacivert giymeyen kadına çocuğa rastlamadım. Atkılar, flamalar, bayraklar da cabası.
Ve Şükrü Saracoğlu’nun kendine özgü o tepkisel sloganları.. “Mustafa Kemal’in askerleriyiz...”, “Ali İsmail Korkmaz, Fenerbahçe yıkılmaz..”, “Federasyon istifa...”
Basın tribünü girişinde kıvırcık saçlı bir ufaklığa rastladım. Yaşı 3, bilemediniz 4. Annesinin omzundaydı. 1971’de babasının omzunda ‘futbol sevdasına’ tutulan biri için, duygu yüklü bir enstantaneydi. Ve pankartlar. Kadın eli değmişi. Hakaret yerini hicve bırakmıştı. Ezeli rakiplere göndermeler de vardı elbette ama en anlamlısı, “Cefasını siz çektiniz, sefasını biz sürüyoruz” yazılı dövizdi.
Büyük olasılıkla kendisini stat dışında bırakan eşi veya erkek arkadaşına gönderme de vardı.
Dışarısı demişken, içerde 50 bin kişi vardı ama maç sonuna doğru dışarıdaki Fenerbahçeli sayısı Kızıltoprak ve civarını da hesaplarsak 100 bin aşmıştı.
Kimi maç biterken içeri sızmanın hayalini yaşıyordu, kimi ise şampiyonluk gününün bir parçası olmak için oradaydı.
Maç eleştirisi mi?
Şampiyonlar eleştirilmez.