Memlekette ne olsa “Tadımız kaçmasın Ali Rıza Bey” modunda karşılayan bir grup insan var. İstiyorlar ki canımız da sıkılsa, sıkıntılı bir dönem de yaşasak hiç öyle değilmiş gibi davranalım. Saptırmalarla, kendimizi kandırmalarla her şeyin üstü kapansın. Siyasette bu mümkün olabilir, ama futbol öyle bir oyun değil! Ukrayna maçını başarıymış gibi göstermeye çalışanlara kargalar gülüyor. Ve en önemlisi gerçekler çok geçmeden ortaya çıkıyor. İzlanda buz gibi bir aynayı yüzümüze bir tutuyor, anlıyoruz nedir, ne değildir!
Her gün büyük bir acıya şahit olduğumuz günlerin en kötü özelliklerinden biri de şu: Futbolu sağaltıcı bir merhem zannediyoruz. Önce takımlarımıza bir siyah bant takıyoruz, sonra veriyoruz biraz gazı, “O insanların acılarını siz biraz olsun hafifletin” gibi laflar üfürüyoruz arkalarından. Ve istiyoruz ki iyi gelsin. Gelmiyor. Sonuç iyi olsa da gelmeyecek. Futbolun artık böyle bir misyonu olmadığını hepimiz biliyoruz. Her şeyi geçtim, şunu görelim: Volkan ve Caner’in davranış kodlarından idol ve esin kaynağı türemez. Sürekli konuşan Emre Mor bunun en güzel ispatı değil mi?

Düzen işlemiyor
Gelelim, dünkü maçın ölünesi akışına. “Kaos futbolu” lafını sanırım olumlu anlıyor Fatih Hoca. Oysa değil! Takımın kalesi hariç kimin yeri belli değil. Stoperde kim oynayacak? Orta saha kimin olacak? Forvet? Oyun düzeni? Çözebilene aşk olsun. Sahaya yeteneği benzer bir dolu oyuncu yığılmış, ki hiçbiri Arda kadar yetenekli değil, bütün planlar onlar üzerine yıkılmış. İşliyor mu düzen? Kaos dediğiniz şey düzen değil ki işlesin!
Ukrayna maçındaki gibi iki tokatla biten ilk yarıdan sonra geri döndürecek seyirci de yok. Zaten bu kadar demode bir düzende bu kadar anlaşılmaz bir yapıda ne düzelebilirdi ki? Top tutulmuyor, oyun kurulmuyor. Sonuç bekleniyor. Haydi Aslanlar! Olacak iş mi? Bu skor artık bazı tartışmaları bitirmeli. Şu açık: Takım da, teknik ekip de an itibariyle dökülüyor. Ve bu sonuç müstehak. Evet öyle. Acı ve gerçek.