Hep böyle olur. Çıkmaz sokaklarda, kara yaslarda kaybolup giderken Fenerbahçeli; bir maç bekler, bir el uzanır, topun altına bir ayak öyle şahane oturur ki, bir anda mucize dörtlüleri yakar, sol şeride çıkar, alır zafere taşır Sarı - Lacivertlileri. Birlik ve beraberlikten en uzak olduğu zamanda ‘bu akşam hüzünleri evde bırakmanın’ takımıdır onlar. Daha doğrusu takımıydılar. Köprüden önceki son çıkışı çok severlerdi. Ya Galatasaray maçı denk gelirdi buralara, ya büyük bir Avrupa maçı. O oksijenle hiç değilse bir müddet daha yaşarlardı. Yaparlardı, becerirlerdi...
İşte tam da tanıma uygun bir maçtı bu. Zaten herkes boşuna Boliç’in kulağını çınlatmıyordu. Oysa köprünün altından ve üstünden sular, tanklar, inşaatlar geçti ve tarih aynı arktan akmıyor artık. Periler çağı geride kaldı. Gazla yürüyen peynir gemisi dibi gördü. Fenerbahçe için tehlike çanları artık telefon melodisi oldu. Mucize bile ancak ‘hat-trick’ yaparsa kendine nefes alanı bulabiliyor bugünlerde Samandıra’da.

Durum kötü
Aslında iyi mücadele etmek istediler. Başta diri gibiydiler. Ama devre biterken tel tel dökülmeye başladılar. İki acemi penaltı, iki şık gol derken maç çoook erkenden bitti.
Kazanırsınız, kaybedersiniz. Futbol bu, fark da yiyebilirsiniz. Sonuçta dünyanın en büyük takımlarından biri karşıdaki. Ama böyle dağınık gözüküp, böyle bir zamanda darmaduman olursanız hayat pek güler yüzlü davranmaz size. Davranmadı da. Bu yüzden Old Trafford’da bile ‘yönetim istifa’ sesleriyle ayyuka çıktı.
Velhasıl kuyunun dibine doğru iyice yuvarlanmaya başladı Fenerbahçe. Üstelik dibi de göremiyor, ki vurup çıkmaya başlasın. Durum kötü. Skor kötü. Takım kötü. Teknik ekip kötü. Tüm bu kötülüklerin hesabını ödemesi gereken isim hepsinden kötü. Ertuğrul Özkök’ün PR manşetleriyle kurtarılacak bir şey değil bu. Ne diyordu Musa Eroğlu o türküde: “Bu dünyanın direği yok / Merhameti, yüreği yok / Kılavuzun Gereği yok...” Devamını siz getirin artık!