İstanbul’u 2012 yılının Spor Başkenti seçen The European Capitals of Sports Association (ACES), web sitesinde yayımladığı manifestosunda; çok uluslu nüfusun çoğalmasıyla yaşanan küreselleşmenin, yaşlı sayısının artmasıyla değişen demografik yapının, bireyselliğin öne çıkmasıyla farklılaşan değer yargılarının ve teknik gelişmelerin iletişime sağladığı katkının önemine dikkat çekiyor. Farklı nesilleri ve değişik milletleri günlük yaşamlarında bir arada tutmanın kentli toplum yaratarak gerçekleşebileceğini belirtiyor.

Uluslararası Olimpiyat Komitesi Başkanı Dr. Jacques Rogge’nin “Spor, müzik gibi evrenseldir. Dünyanın her yerinde anlaşılabilir. Sosyal, etnik ve dini farklılıkları kabullenir. Evrenselliğinin yanı sıra değerleri vardır” sözünden yola çıkarak olimpik gelenekler ile değerleri belediyeler seviyesinde geliştirmeyi amaçlıyor.

İç içe geçmiş olimpik halkalardan esinlenerek egzersizden keyif alma, başarma duygusunu hissetme, toplumun bir parçası olma, fair-play’i öğrenme ve sağlığı geliştirmeden oluşan beş temel hedefi üye şehirlerinde hayata geçirmeye çalışıyor. Genç ya da yaşlı, yerli veya yabancı ve de engelli her kesiminin katılımını bekliyor.

Bu açıdan bakıldığında, Avrupa Birliği Bakanı Egemen Bağış’ın ifadesiyle, Doğu ile Batı’nın, kıtaların ve medeniyetlerin birleştiği; cami, kilise ve havraların birlikte huzur bulduğu; farklılıkların yarattığı zenginliğe sahip İstanbul, spor başkenti olmayı hak ediyor.

Ancak sorun anlayışta. Büyükşehir Belediye Başkanı Kadir Topbaş’ın “İstanbul’u 7’den 77’ye herkesin spor yapabileceği bir kent haline getirmek için büyük yatırımlar yaptık” sözü yeterli değil maalesef. Bizans taşı, Osmanlı tahtası ve Cumhuriyet betonundan oluşan dokusu, kültürel mirasıyla gıpta edilen İstanbul’da sosyal dönüşümün de sağlanması gerekiyor.

“Spor Başkenti” unvanının, bu uğurda amaç değil araç olarak kabullenilmesi çok önemli. İstanbul’u, İstanbullularla birlikte geliştirmek, tarihi dokusunu tahrip etmeden yaşanabilir bir kent haline getirmek ve bunu senelerce sürdürülebilir kılmak hedef alınmalı. Kentin yer yer farklılaşmış, bazı noktalarda ikiye bölünmüş sosyal dokusunu birleştirecek köprünün inşası için sporun renkleri, dilleri, dinleri birleştirici özelliğinin kullanılması gerekli.

Ancak üzülerek izliyoruz ki, bu uğurda planlanmış çalışmalardan belediye görevlileri dışında haberdar olan İstanbullu yok. En azından basına açıklanmış plan ve program henüz mevcut değil. Anlaşılan, İstanbul’un kültür başkenti seçildiği 2010 yılında olduğu gibi, neler yaptıklarını sene sonunda yayımlatacakları reklamlarda duyacağız yine.

Spor başkenti olmanın olimpiyat adaylığına katkı sağlayacağını belirtenlerin yarının artık bugün olduğunu fark etmeleri, olimpiyatların taş ya da tuğla ile değil, insanla yapıldığını öğrenmeleri gerekiyor.